Poezi nga Teuta Sadiku

Poezi nga Teuta Sadiku




Keqësim moti

Kundërshtoj të largohem në këtë orë kaotike
tani kur dheu tënd ndër gishta më është ngjizur
një dorë ujë kroi më afrove të mos mbytem
krijo diçka më thosh,si trashëgim fëmijëve.

Punova një çati me oxhak dhe me sofër
vatra  të rrijë ndezur,të ketë bukë  shtëpie
në valicën që  kurrë smu hoq nga dora
një ëndërr e venitur u ngjall këtë ditë zie.

Më pas pashë gërma alfabeti tutje,të largohen
duhej shkruar gjuha, testament trashëgimnie
pikturova një lundër ΄Shpresë΄ e pagëzova
,të shpëtonin, drejt teje i nisa me rreze diellore .

Dhe çfarë në hapen qiejt, flakë nxjerrin nga goja
E çfarë në se ujët shembin ura , legjenda e mite
nga thellësitë e tokës thërret gjuha e jotja
Dheu nuk rrëshqet pranë rrënjëve të pemëve.




Galeria

Dashuri të gjysmuara, të lëna mes rrugëve.
nuk ka rëndësi kush u largua i pari
΄΄ të thashë- më the , përse,΄΄ nuk kanë më rëndësi.
E futa Dashurinë e ciflosur në një kornizë të madhe,
në qendër të murit të shtëpisë.
Në korniza me madhësi të ndryshme vura
çdo fjalë, pëshpërimë, çdo ledhatim ,
erën,shiun e lotëve i pikturova në xhamin plot avull ,në kuzhinë.
Pritjet i goxhdova në një kënd ,
përcjelljet mungojnë në një kthinë.
Pagjumësitë i fotokopjova
Përqafimet me celofan i mbështolla mbi tavolinë
orët i preva me thikë,në minuta e sekonda,
kur të prisja ty
të rrahurat e zemrës i mjekova me medikamente nga një farmaci.
Të gjitha janë aty në galeri .
një kornizë është bosh
dashurisë gjysma tjetër i mungon.
Imazhi yt.




Lindja

U gdhi
pasi hëna nuk mbylli sy gjithë natën
dhe në mëngjes
gjerdani me margaritarë lotësh
mbi gjoksin e xhamit gjithë avuj
i varësh.
Tutje në horizont
dielli mes shtërzimesh
lindte i përgjakur .