Poezi nga Merita Sadiku

Poezi nga Merita Sadiku



Dashuria s'është mëkat


Kush tha dashuria është e mirë
rëndë ka gabuar
Sa është e ëmbël e bukur
dyfish e ngatërruar

Kush tha nuk dashuroj dhe fjalën e mbajti
Askush, edhe pse e quajti ndjenjë mëkati
Kush dashuroj shumë e me shumë përfundoi
Askush, mos shitni dëngla njeri nga ju dështoi

Kush mendon se dashuria tê rinon
Njëjtë të bardha flokët ti bën
Kush tha të falësh është hyjnore
Në rrote somës vëre dhimbjen në peshore.

Kush mendon se bukuria s'ka vlerë
Eshte çelsi që hap çdo derë
Kush mendon se mençuria është gjithçka
Do thoja dredhija mashtrimi sot para ka

Kush bëri be e lotin mallkojë
Pallavra mbi lotin e tij prap shkroi
Kush dashuron me shpirt me zemër
Gjithćkaje në jetë i jep atë emër

Dashuro o njeri nuk është mëkat
Gjithmon njëri do jetë tenxherja
E tjetri lidhjes i ven kapak.





Ra nata edhe në shpirtin tim


Ra mbrëmja e qetë fare
Aspak nuk duket e s'është e mirë
Një heshtje e keqe një heshtje varri
Nuk të ngroh por brënda të ngrin

Ra nata edhe këtu
me shpirt trazuar e vetme jam
Ka ditë dhimbja më vret më mbyt
E malli për mallin nis e qanë

Ra nata edhe në shpirtin tim
Kujtimet ngadalë natën trazuan
Ku ike ku humbe vallë
Ka kaq kohë je bërë si i huaj

Ra muzgu mbuloj qytetin
Ajri natyra shijen e humbi
Ti larg shumë larg meje
Një zemër e harruar një dhimbje plumbi.





Nuk më njohe kurrë mua


Sa keq nuk më njohe kurrë mua
U mjaftove me njërën anë
Imazhi im s'përfaqëson shpirtin tim
Ai është shpirt femre shpirt i rrallë

Pamja ime s'duhet të të interesonte
Nqs vertet ti më doje siç thua
Imazhi largohet me kohë
Nis e ngjan një burrë dhe një grua

Kur zemra lexon zemrën
Ashtu përhumbur në heshtje
Ajo nuk don imazhin që sheh
Por nuk don as nënqeshje

Sa keq nuk e njohe ti kurrë shpirtin tim
Një shpirt i vrarë i lënduar
Nqs mundimin do merje ti
Do ishe ilaçi magjik për ta shëruar

Por nuk e bëre imazhi të pengoj
Njëra anë tregon vuajtjen time
E tjetra ana shpirtin mbuluar bojë

Sa keq ishe binjak i zemrës sime.





Jetë pa dyshime dua!


I urova mëngjesin e një dite plot jetë
I urova si plakat kur urimi vjen vete
Por zemra thoshte shpirt të dua
Gishti refuzoj të më bindej mua

I urova botën me zemër të dlirë
I urova të mirat të mbjella e të pa mbirë
I urova shumçka në faktë asgjë
Doja ti dhuroja veten ky shpirt s'mban më.

Gjërat ndryshojn e ti nis dyshimin
Ka gjëra që janë më të forta se dashuria!
Do çirresha në kundërshtim
Por kishte e unë këtë se dija

Dy botë e një e vetme botë
Me mendime komplet ngatërruar
Unë jetoj këtë jetë
Zoti këtë ma ka dhuruar

Nga e përtejmja askush su kthye
Të më tregoj a rijetohet a jo
Pluhur ishe pluhur do mbetesh
Këtë jeta ta demostro

Shpirti s'të perket as ty as mua
Një jetë kërkova por pa dyshime
Atë të humbur jetë e dua....