ASKUSH DHIMBJEN E ASKUJT NUK E NDJEN. / Nga Merita Sadiku

ASKUSH DHIMBJEN E ASKUJT NUK E NDJEN.






Nga Merita Sadiku



Do bëhet mirë dëgjoja një zë pranë meje, u rrotullova të vështroj kush më flet. Por një vajzë e ulur më larg meje me shpin të kthyer ,fliste me vete, e shpesh hundët i ngrinte, dukej si në vaj .Nuk ju afrova thjesht nisa ta kundroj me vëmendje
E re e brishtë por e vrarë shumë e vrarë ,i pëshpëriste vetes pa ndalë do bëhet më mirë zemër më mirë.Çti ketë ngjarë vallë !?plot historira e përgjigje nisën trurin ta ushqejn!? ,në çast i stopova dhe mendova,, sikur të heshtja me mendimet e mia ,e ta dëgjoja ,ajo flet me zë të lart ,d.t.th s’po bëj mëkat që e dëgjoj.
Do bëhet më mirë moj zemër pse kaq shumë loton,. E dije që i tillë është, të thashë dikur mos e dashuro, por ti e bëre dhe e bëre përsëri, i fale zemrën një njeriu që se din çka është, i fale përkushtim dikujt që s’din ç’është ajo fjalë ,egoist cinik dhe vetjak sa keq ... ndërsa ti e hapur e ëmbël dhe e lirë.
Ai i mbylluar ,ama edhe i ftohtë shumë i ftohtë ,pse më përsërit e dua pse.
Kur ai s’ka asgjë prej flake, prej zjarri apo ndjenje të tillë. Është një njeri, e si ai ka plot. Ai është si shprehja qeros dhe fodull ,po po ai është fodull shumë fodull.
Por ama nga sot do më dëgjosh e imja zemër, dhe do vazhdosh të shërohesh .Jeta të dha shkollë të madhe ke marë diplloma e diplloma, por si të bëhesh e ftohtë s’ta mësoj dot, kêtë do e mësojm bashkë ..si,... dhëmb e mira ime në dashuri ka dhe dhimbje
Nuk mund të dashurosh një sozi por një mashkull, e meshkujt moj zemër llogjikojn vonë, dhe janë meshkuj e kanë më pak të zhvilluar sensin e përgjegjësis për një lidhje e përkushtim .Nuk e dij ndoshta i gjykoj keq pse ai më zhgënjeu e të gjithë i fus në një thes .Por këtë përshtypje kam.e meqë këtë karakter pis s’ja durova dot .
Atëherë të dhashë urdhër të largohesh duke fshire,, çdo foto,, uhhh sa i bukur është por i fshiva ...
Çdo shkrim oooo sa i ëmbël por prap i fshiva...
Por kur u futa në programin kujtim, aty s’kisha opsion fshirje., vetëm përjetimi të përjetshme.
Dhe heshtje... nuk foli më, por e dëgjoja tek hundët ngrinte e shtrëngonte shallin krahëve të saj .
U largova duke menduar pse dashuria ka kaq ëmbëlsi. Por në çdo peshore dhimbja peshon më shumë .Pse nuk mendohemi më gjatë, e të mos i bëjm të tjerët e veten të vuaj .S’dij si dhashë dot përgjigje vetes, të gjithë ne flasim japim mend, pa e njohur personin apo dhimbjen e tij .Por tonën thua a e shëron dikush ,sikur në vënd të asaj vajze të isha unë e të më thonte dikush ,,,ooo pse mërzitesh ti je e re do dashurosh përsëri .Do e shikoja me inat, e shyqyr që sytë nuk vrasin se do e gozhdoja në vend .Të shërohesh merë kohë, e vërtet koha është mësim ,por është edhe një ftohje në raport me tjetrin.Se gjithmon do kesh shëmbëlltyren e tij përpara, e dashje pa dashje do e krahasosh më ate dikur.E dashurin e re do e ujitësh me dhimbje dhe vetmbrojtje ...E nga kjo shpesh humbet më të bukurën .Por nuk ke tjetër zgjidhje, jeta është mësim që zbatohet në përditshmëri,
Diku kalon me “0” lotë e diku e mbush një detë plot .
Pastaj të mbetet cilën dipllomë do fusësh në punë .Kollaj ta shkruash vështirë ta zbatosh ? Mirë bëra që u largova njeriu shokë më të mirë ka veten e tij.


26.05.2015