Poezi nga Rrahim Sadiku

Poezi nga Rrahim Sadiku






Rrahim Sadiku






Ditët pa prehje


Në fushën e etjeve prehjen e kam kërkuar
Dita e Gjykimit të mos vinte për mua
kësaj bote duke e njohur deri në imtësi ferrin
parajsën duke e parë të vijë me agimet
duke shkuar edhe më tej me dashurinë ëndrrën
përtejbotëve duke u shkuar kryq e tërthorë
këtej botëve duke e patur përzemër madhështinë
ujkun duke e mbajtur sa më larg nga njeriu
E të janë nisur vargan ditët pa prehje
mijëra herë situr në Ditën e Gjykimit
duke mbetur fill vetëm përpara xhelatëve
mundimeve duke ikur ëndrrës për te parajsa
atje duke gjetur shpëtimin për shpirtin dashurinë
duke mos u ndalur shtegëtimit përtejbotëve
kësaj bote duke e pikë përditë kupën e helmit
pa shpëtuar dot nga skërmitje e ujkut.






Ku fillon vdekja e ku nis jeta


Ju nuk keni kaluar ditën të larë nga gjaku i juaj
natën duke ua prerë mishin dalengadalë
ulur mbi trupin xhelatët duke ngritur dolli
nuk kemi ngjitur ditën e natën e javën me dhembjen
pambarim duke djegur pjesët e pjekura të mishit në trup
ju flitni për fitoren duke ia parë shkëlqimin
ditët plot shpresa netët plot argëtime
mëngjeset mezi duke i pritur për mësymje të reja
urinë e gjatë nuk e njihni etjen për një rreze drite
as mallin për një fjalë as shpresën e pak qetësie
ju nuk keni kaluar orë e ditë e muaj me vdekjen në gji
duke vdekur për një fjalë duke harruar fjalët
veten duke mbyllur në guaskën e heshtjes pa ikur nga plagët
pa kuruar plagët duke marrë plagë të reja
ju nuk dini mirëfilli ku fillon vdekja e ku nis jeta
të lumët ju të lumët ju të lumët ju.






Pranverat po sillen
(motiv popullor)


Pranverat po sillen
vjeshtat po përcillen
pranverat po shkojnë
plagët s’po i shërojnë
vjeshtat përparojnë
flokët po zbardhojnë
lulet po vërshojnë
dimrat po shtrëngojnë
o ku jemi oj
në këtë udhë të gjatë
sa shumë po zgjat malli
horizonti natë
po sa shiu ra
po sa bora shkriu
s’na shkriu pranvera
dimri dot s’na ngriu