Poezi Luljeta Gjosha Pashollari

Poezi Luljeta Gjosha Pashollari




PSE SOT DETI ËSHTË I TRAZUAR


Pse sot deti është i trazuar,
Vallë çfarë lajmi do të më tregojë?
Edhe qielli i mbushur me re,
Të tre bashkë jemi njësoj...

Pse ashtu me brengën e detit,
vala e dallgës seç me josh,
lehtë këmbët m’i përkëdhel,
Sikur më thotë: të më dashurosh!

O moj valëza lozonjare,
Mos luaj me ndjenjat e mia,
Unë ato çaste i kam jetuar ,
Dhe e di ç’është dashuria.

Ajo vjen njëherë në jetë,
Lum’ ai-ajo që e ka shijuar,
Se dy njerëz ngrenë folenë,
E mbushin me cicërimën e gëzuar.

Ka edhe raste dështimi,
që në këtë kohë janë shtuar,
Bredhin në dyert e gjykatave,
Se veç interesi i ka bashkuar

Fjala bashkëshortë, ka kuptim,
kur njeri-tjetrin e respektojmë,
Jo të futin shkopinj nën rrota,
të ardhmen e familjes të shkatërrojmë.




TË PRES BUZË KALTËRSIVE...


E menduar në dritare qëndroj,
Me bulëzat e shiut luaj me duar,
Padashur seç me kujtuan,
Lotët e mi, si kristale të praruar....

Lotët vërtetë janë të kripur,
Se me ta dhimbjen pikoj,
Por dhe kur qaj nga gëzimi,
Pse ata të jenë njësoj?...

E menduar rri pranë dritares,
E me pikat e shiut luaj, si fëmi,
Më bëhen si stërkalat e detit,
Kur lojërat hokatare bënim të dy.

Të pres si gjithmonë buzë kaltërsive,
Te luajmë si dy fëmijë të pafajshëm,
Te kujtojmë sërish ato çaste, lumturie,
Ato vera që kaluam bashkë, të pandashëm.





DUA TË KËPUT VARGONJTË !


Dua vargonjtë që më mbajnë lidhur,
T’i këput përfundimisht e të fluturoj,
Në atë qiell të kaltër, pa ajër të hidhur
Pran teje të vij, e me ty të qëndroj.

Pavarësisht se qielli shpesh ka edhe re,
Aty pranë teje dua të vi përgjithmonë,
Se kjo jetë këtu, po më lodh shumë,
Frymën e ditëve po ma shkurton...

Zinxhirët e vargonjve për ty do i copëtoj,
Do t’i flak tutje, ose diku në muze,
Dhe për të ardhmen do të ëndërroj
Sepse di t’i them jetës, të kërkoj, ku je?

Në çdo çast ku gjendem, e në çdo vend,
Unë vetëm për ty do të frymoj,
Që muza ime, njësh me shpirtin tënd,
Nga kjo botë e trazuar të më largojë...