Poezi nga Luljeta Gjosha Pashollari

Poezi nga Luljeta Gjosha Pashollari



NËSE TI MË DO FORT !


Nëse do më vrasësh, mua mos më ler
Të pres në këtë breg, krejt e vetmuar!
Nëse ti me do, eja me vrap më merr,
Më shtrëngo fort në krahët e tua !...

Nëse nuk më do, më vrit menjëherë!
Apo ti kënaqesh kur më sheh si vuaj?...
Oh, nga malli për ty, jam bërë pikë e vrer,
Heshtja jote e gjatë shpirtin ma ka coptuar...

Në këtë fillim viti, eja të them me lutje,
Gjithë brengat nga shpirtit m’i largo!
Dielli shndriti këtë mëngjes deri tutje,
Po ti shkëlqen me shumë në këtë botë...

Në qoftë se nuk më do, dërgomë sinjale,
Se unë nga zemra prapë nuk të largoj...
Ne qiell shndrisin shumë fishekzjarre
Por zemrën time asnjë nuk e tundon...

Të pres të vish, bashkë me dallëndyshet
Ato bukuroshe udhën do të tregojnë,
Ne ballkonin tonë me zjarre dashurie dyfishe
Këngën tonë të dikurshme ato belbëzojnë...





U RRITËN FILIZAT E TU

(SONILES)


Filizi yt i njomë që dikur e mbolle,
Është rritur me shtatin selvi përpjetë.
Më vjen keq për ty që s’e gëzove,
Po ai ishte fati yt në këtë jetë...

Bashkë me të u rriten dhe dy të tjerë,
Të gjithë me zëra të ëmbël si bibili.
Çerdhet e veta ndërtuan me gaz e hare,
Në ballkonet e tyre lulëzon trëndafili...

Kjo për mua është shpresa dhe gëzimi,
Një ditë dhe kjo si dallëndyshe do fluturojë,
Ky është ligj i natyrës të vazhdoj njerëzimi.
Pres të vijnë në çerdhen tonë të na gëzojnë.

Bisqet që kanë çelë ne baçen time,
Vijnë me radhë e zemrën ma qetësojnë,
Shohin portretin tend e me pyesin,
Ky ka qenë gjyshi, o nena jonë?...

Jeta është lojë e fatit në këtë botë,
Me një dorë të hedh, me tjetrën të pret,
Pak nga pak vitet t’i kafshon çdo mot
Derisa mbarojnë e kështu shkon kjo jetë...