Poezi nga Sadbere G. Spahija

Poezi nga Sadbere G. Spahija



MA FAL STINËN


Me buzët e prillit
Që kanë hapur gojën
Si syth trëndafili
Të më gllabërojnë
Më ndjej sot
Sytë m'u kanë lëbyrur
Për një copë atdhe
Një ëndërr më end
Dallgëve pa kufinj
Zëri yt shpirtin ma robëron
Je fjalë kohe që me ndez zjarr
Lërmë sonte të ngrohem
Në gjirin e natës
Ma fal stinën
Me gjethe dashurie
Të bëhem shushurimë malli!





POETIT

(Qerim Arifit)


Nëpër qiellin e Luginës
Kur shtriheshin retë e mllefosura
Ti rrije mbi vargun rebel
Ta vrisje ëndrrën e keqe
Arrnoje nëpër fjalë poeti
Si në pikturë
Pantollonat e grisura të lypsarëve
Këmishën e kohës së shkopsitur
Hijen e natës s'e deshe kurrë
Varg i pakëputur mbi një flamur
Sytë i mbaje nga Çamëria
Atdheun përtej kufinjve të dhembjeve
Nëpër Luginën e ndarë
Dëgjoje hapat e Hasan Prishtinës
Rrini këtu!





NOKTURNO


(Poetit të Luginës)


Kur nata zbret nëpër rrugë
Ai vjen sërish

Endet nëpër Luginë
Me ëndrra për atdheun

Në këgën baladë
Takohet me Hasan Prishtinën

Në përqafim të vargut
Zog malli nëpër qiell

Mes yjesh është meteor
Që s’di të fiket kurrë

Matanë grilave si dikur
Një fjalë germë mbi kohë

Kohë mbi stinët
Një diell e flamur

Kur zbret nata
Ai qiri i gjallë!





EJA


Si në stinën e vjeshtës
Kur natën binte shi
Të pres
Te dritarja e shpirtit
Si lulja pikat e shiut
Pranvera zogjtë e fjalës
Nusja dhëndrrin me vel të bardhë
Kur vijnë me daulle
E gernëtë
Eja frymëzimi im
Pashë ata sy
T’i mbledh ëndrrat sonte
Në poezi
Eja!