Poezi nga Sadbere Gagica

Poezi nga Sadbere Gagica



UDHËVE TË MËRGIMIT


Më fanitet zëri i nënës
Grishja e saj të butë
Kthehu bijë në vatrën e lindjes
Jam ulur ballë oxhakut shpupuris
Hirin e vjetër zjarrin brumbull
Të ëndërroj kur të mbaja në prehër
T’i ledhatoja flokët ngyrë ari
Grindesha me veten time kur ikje
Pas fluturave nëpër livadhe
Sytë mallojnë portretin tend
Pas shtatë bjeshkësh ke bërë udhë
Shtatë rrudha ballit
Si lavër are m’u kanë shtuar
Më fanitet zëri i nënës…




KULLA E HESHTUR


Nëntëdhjetë e nëntë vjet
Kulla e trimit rritur në legjenda
Çdo ditë ka pritur birin e vet
Me natagan krahëqaf
Nëntëdhjetë e nëntë ëndrra
Kosova ime lulebozhur
Prite zogun e luftrave ballkanike
Kur donin të na shfarosnin barbarët
Prite trimin me lule nëprë udhë
Këndo himnin e flamurit bojëgjak
Kulla e heshtur me këngë
Zgjoj nga gjumi të pagjumët
Të rrinë zgjuar mbi Ibrin!




PO TË KISHA PRANË


Do ta falja dhomën e letrave
Ëndrrat e pakënduara deri në fund
Qirinjtë të më bejnë dritë në mesnatë
Sytë e diellit me rreze qershori
Lotin do ta mbaja për vete në grusht
T'i lag vargjet me mall atdheu
Po kisha pranë si fjalën e ngrohtë
Do thurja poezinë më të bukur të ditës!




VDEKJA (S)'MË GRISH


Mes heshtjes dhe zhurmës në rrugë
Nata thur portretin e vdekjes në varg
T'i laj mëkatet e (pa)fajësisë?
Fjala vrapon ta fus kohën në grusht
Stinë shumë ëndrra lot pranverash
Në guacën e vetmisë strukur një shpirt
Si dallgë trazuar netëve grish mallin
Dhe psherëtinë..si notë e lodhur teli kitareje
Në sytë e hënës mbështillet qielli i murrmë
Pena ime lagur në lot atdheu
Për ditëlindjet e mia që ngjajnë
Si rrugët e boshatisura
Kur erërat bartin vjeshtës gjethet drejt
udhëve të (pa)njohura
Vdekjen e grish një fjalë në strofë
E lodhur nga pritjet..zvarri tem udhëve pa
shpresë
Se lypëse e leckosur me duket kjo jetë
Hija e vdekjes bën roje mbi kokë
Portrete te ftoheta ne strehen e shpirtit
E jeta ben kerdi me jete e plage
Puthem me vdekjen ne sy...