You think so rare of her ( Ti Kujtohesh rrallë për të ) / Poems by Sami Gjoka ( Poezi nga Sami Gjoka )

Poems by Sami Gjoka

Poezi nga Sami Gjoka




You think so rare of her


Far beyond the end of time.
Far, as far, as many lives until isn’t any farther
There are many olive trees huge and dense and dark and thick
Arching down to the ground with breaking, cracking sound
As if trying to hide under, pale and thin, and sad and sick
Your ghostlike, abandoned, mother.
Dried up like a dried twig.

Fainting, dizzy, numb, and cold
She is falling from the cliff,
Like a loose, unstable stone that is starting to roll over,
Heading for the darkest bottom of the cave,
Carrying over skin and bones,
Some would to build the fire.

And she feels it’s getting colder but she ought to fight the cold
Her steps getting ever shorter, drooped by grief of years untold
Her feet heavier by each step, yet she must walk some more
And reject the silky bed of the death that comes along.
As if running from herself for the safety of her own.

Through the mud and filled with mud
From hell into fear and dire
Yet by such a fear she scuds
Each evening to build the fire

Oh, how much she needs to rest, to lie down like a bawd
And get her that silky bed from death, giving death her soul
And no longer try to melt ice and snow from her hopes
For a smile that not yet has come over from abroad.
Yet she still rejects her death
Yet weak to stick along,
Only for a single smile.

You, you think so rare of her, sad or glad or rich or broke,
You forgot that she is there—a cough to a soaring throat
Like a sob through rising smoke,
Still waiting by the fire only for a single smile
All alone.

You forgot that she is there, still waiting by the fire.
Only for a single smile; that’s all she is living for
Rising, rushing in a hurry, hearing tapping on the door
Each time opened as it’s blown by the fearful fist of storm
That shakes branches for a while, raps the leaves, and taps some more
Before flying, speeding farther,
On her ancient, broken door.

And she sits there by the fire, still waiting, still alone.






Ti kujtohesh rrallë për të


Ti s'kujtohesh më për të

Tutje, tutje, tutje larg…
Larg sa mijra, mijra jetë,
Aq sa më nuk mund të ketë,
Kurrë më larg..
Shtrihet një ullisht’ e blertë, që po kërcëllet ndër degë,
Që po krisen e po thyen, orë e cast, e rreth e qark,
E harkuar, fsheh nën fletë, gjithë të dobët e të zbehtë,
Si purtekë, krejt holluar, tretur pa një pikëz gjak,
Nënën tënde, gjithë rrënuar, si nga varri të jetë çuar,
E që varrit po shkon prap’.

Mbi rrëpirë, ngrirë, mpirë, ku gjithë bota sillet rrotull,
Teksa ndjen, se po bie, që nga maj’ e shkëmbit, lart,
Si një gur që nga sharra është hequr, është shkoqur,
Dhe që me një prekje dore, shkon gremisët po sakaq,
Pëmbi supet që kërrusën, si ulliri degë-moçëm,
Mbart ajo ca fije druri, për të ndezur pakëz zjarr.

Edhe ndjen, se si ftohti që nga këmbët shkon mbi gjunjë,
Po prap’ di që, nuk ka ardhur koha për të ngrirë, akoma,
Dhe pse këmbët gjithë rëndohen, baltrash që s’u sosën kurrë,
Dhe pse hapi ngadalësohet e shkurtohet në çdo gjurmë,
Që kur vitesh pikëllimi, erdhi ngërçi, nën lëkurë,
Porse di që duhet ecur e shtyrë gota që mbi buzë,
Të fal gjumin mbi mëndafshin shtrat të ëmbël që fal vdekja,
Që vjen joshës, që vjen ngrohës, që vjen ëmbël, që vjen butë,
Si mërgim e si shpëtim ì vetvetes nga vetvetja.

Përmes baltës e tërë baltë,
Shkon nga ferri prap’ në ferr,
E shkon ankthit, ethe-zjarrtë,
Të ndez flakën prapë në terr.

Ah, sa shumë që ka nevojë, pak të shtrihet, të pushojë
Si një femër, që shet veten, kur nuk pati asgjë tjetër,
T’i marrë vdekjes, prej mëndafshi, shtratin që sapo dhuroi
E për paqen e pa paqë t’ì fal shpirtin, t’ì falë jetën,
E kurrë më të mos përpiqet, të shkrijë borën që mbuloi,
Ëndërrimet për një qeshje, që së kurri nuk mbërritën,
E prap’ përmbi buz’ të varrit ì shket vdekjes, që nga kthetrat,
Prap’ ndanë zjarrit për t’u kthyer, të vajtoj e të lëngojë…

E ti, ti mendon për të, gjithë më pak e gjithë më rrallë,
Ndërsa mbledhur ajo ngjan, si kollitje përmes fyti,
Duke pritur ndanë flakës, si një vatër që djeg mallë,
Si një lot që rrodhi syve, përmes tymit e prej tymi,
Gjys’ e gjallë e gjys’ e vdekur, prap’ për pritjen e pa fat,
Prap’ për qeshjen që s’mbërriti
E prap’ vetëm fillikat.

Ti harrove që atje, ajo mbeti përgjithnjë,
Duke pritur për një qeshje, e të cilën pret akoma.
Me vështrimin, që nga dera se mos hyre ti në prag,
Sa herë derës kercet era, që shkon degësh si lugat.
E dredh gjethet si një hije, ardhur prej një tjetër bote,
E që para se të zhduket, zë për porte godet prap’,
Kur, ndanë zjarrit, sapo ulet,
Prap’ në pritje nëna jote.

E prap’, trëmbur, fillikat