Poems by Anila Mihali / Poezi nga Anila Mihali

Poems by Anila Mihali

Poezi nga Anila Mihali





To give birth to verses


Late from the verse that
So much tormented me,
I enter into the warm bed sheets,
I am sorry sweetheart,
I murmur in his arms
Covered with his body
And the warmness of the bed…
I am sorry, it was a difficult delivery.




If

The child plays on the computer
He enters into a castle, looking for a princess,
He already wins the game, and becomes a king
How soon he found happiness, how soon!

The adults
They go on looking for happiness
The day disappoints them;
The night pardons them a little
If they were to turn back the childhood,
The gods of the old world!







There where the borders divide


There where the borders divide
… Up to there the mother sees her daughter off
The shadow of the sharp beam
Like an apple divides the day…

Drunken steps continue their way
The eyes stretch the hands of glance
And they ask:
“Until when with tears and yearning
We shall pave the paths of emigration?!”





Oath of love


One at a doorsill and the other at a door
They kissed thirstily as before.

The years forgot each other
Love did never forget what it promised.

The moment shed light to a memory
It rode the love.

A long way full of suffers
Heart broken to pieces…

One at a doorsill and the other at a door,
They did not burst like the glass of wine.




Image


The knocks of the stick on the ground
Like the beats of the clock in the room
Like the beats of the heart in the chest
Like the drops of rain under eaves.

All the ‘tic-tac’ sounds disappear
At the endless road
Arduous you scold ferociously
While resting upon the stick…





The flowers


The rose, the pink, the snow flower,
Which of them I hold closer to my heart
I cannot say which.
I feel pleasure in cutting it.

I marvel beyond reason
When they offer it to me
The rose, the pink, the snow flower…
Which of them is more beautiful?
I do not know.

The beautiful thing becomes more beautiful
Only when it comes from you
I do not know what made me drunk
The flower, the hand or the heart that broke…





Kumbari i qytetit tim


Planet i gurtë
Me vështrim raketë
Hyj brenda fshehtësisë tënde
Një fjalë prej teje Promete
Dhuratë nga qielli
A prej malit ti je

Sa shumë me oshëtimë
E dhimbje je shkëputur
Si foshnja prej nënës
Në ditën e lumtur


Ndoshta prej rrokullimës
Je dhe gjakosur
Krahët janë thyer
Vrapi të është sosur

Ti s´munde dhe s´ece më
Që nga ajo kohë
Plagët t´i lan Vjosa
Trëndafilat t´i mjekojnë

I gurtë planeti “Gur i qytetit”
Kryelartësia të jep madhështi
Fytyrë hyjnore e Përmetit
Që kur je bërë kumbari i tij.





Përherë furtunë


Ti rend pas meje
dhe unë iki
Unë rend pas teje
ikën ti
Ç´të jetë kështu kjo lojë e çmendur
Në çmendurinë dashuri.
Kur ndjenjat mund t´i ç´rebeloj
Të qetësohem vetëm një moment
Zërin tënd prapë e dëgjoj
Në emër flet, në zemër prek.

Mundimshëm mbyll ç´do telefon
Embyll dhe zemrën,si ai
Por e vështirë kjo që kërkoj
Qetësi s´ka në dashuri.

Përse moj jetë je kaq trazuar
Stuhi,furtunë ke veç në det
Më mirë një mal me borë ngarkuar
Po shkoj të kërkoj një tjetër jetë.





Si t´i them ndarjes “Prit”


Kur jemi bashkë se mendoj dot ndarjen
E gjithë kjo natë më duket një çast
Dua të ndiej,por jo sa të lodhem
Dua të qesh,por jo sa të qaj

Të rrimë dhe pak,të lutem dhe pak
Ti themi dashurisë të përzërë largimin
Vështrimin tënd,e pafuqishme t´I bëj ballë
S´dua t’a shoh lotin që fsheh syri.


Në buzët e mia s´janë tharë ende puthjet
Në flokët sështë era,por gishtat e tu
Sot të tepërta qënkan lutjet
Veç malli mbeti i zjarrtë për ty.

Me vite ,malli harkohet në ajër
Siç trondit zemrat dhe ajrin e trondit
Mallit aspak si duhen fjalët
Që ti hapë shteg dhimbjes
së mbledhur në shpirt.





Tronditje në shpirt


Pyes lotin; ku po shkon?
Më thotë se po hedh tej vetminë
Pyes ndjenjën: Pse këlthet?
Më thotë se i kam peng poezinë.

Loti rrodhi u bë çurkë
e çurka lumë u derdh në det,
po shpirtit si do t’ia bëj unë,
ai vazhdon këlthet, këlthet.






Në puthjen e nënës


Të kota kërkimet
për qendrën e botës,
për çarje akullnajash
apo shpërthime vullkani.
Gjithçka është aty
tek ajo përkulja e kokës
së nënës,
pranë foshnjës së saj.
Aty,
ku bota bëhet më e rrumbullakët,
një rreth i vogël në miniaturë,
ku engjëjt gugasin e rahin krahët.
Aty,
ku e sotmja është pelenë
e nesërmja qielli pafund.