Poezi nga Nadia Cella Pop / Poems by Nadia Cella Pop

Poezi nga Nadia Cella Pop

Poems by Nadia Cella Pop




Nadia Cella Pop




BOTË


Një botë kënge
në virgjërinë e
kaltërsisë,
Një botë magjie,
në lumturinë e virtytit,
Një botë bollëku
në shpërthimin e
natyrës,
Një botë poezie
në sekretet e dashurisë,
Një botë frike
në boshllëkun e
keqkuptuar,
Një botë kurajë
në xhunglën e
tradhëtisë,
Një botë malli në
kuçedrën flakë,
në botën e harresës,
në shpresën dhe
përpjekjen e pafundme.
Nëse nuk I di këto botë,
shpirt I mallkuar,
ti duhet të jetosh!






WORLDS

A world of song
in the chastity of azure,
a world of magic
in the bliss of the virtue,
a world of plenty
in the explosion of nature,
a world of poetry
in the secrets of love,
a world of fear
in misunderstood emptiness,
a world of courage
in the jungle of betrayal,
a world of yarn
in the chimera of oblivion,
a world of ideal
in hope and eternal struggle…
If you don’t know these worlds,
damned soul,
You must live.






NJË THIRRJE


Kur retë të bien
në ylberet e dëshirës,
do të dëgjojmë
një thirrje
të trishtueshme.
Një thirrje të huaj
dhe jo personale
të çdo kujt
dhe të askujt,
do të jetë “acoliti”
i një delegimi të gëzimit
dorëhëqës dhe të
sëmurë,
i cili, tashmë, ësthë i
burgosur
mes rrudhave dhe
dridhjeve,
në një botë rrënojash.
Një botë mbi të cilën,
sidoqoftë,
mbretërojnë fluturat.






A CRY


When the clouds will fall
down in rainbows of desire,
we will hear a sad cry,
a strange and impersonal one,
of everybody and nobody’s.
It will be the acolyte
of a convoy of joy
resigned and sick,
which is prisoner now
between wrinkles and shivers
in a world of ruins.
A world, over that,
however,
rule the butterflies…






POR SIDOQOFTË


Shpresa si dhimbja
është hija jote,
që më rrëshket
dhe është më prezente
se britma e një zogu
viktimë
(pre gjahu).
Pushtuese, si frika,
është fjala jote
e larë vibrimeve,
në tonet e misterit,
por, sidoqoftë,
lidhja e hijes
dhe akordi i fjalës,
si një flakje e shpirtit
nga Parajsa.





BUT HOWEVER


Piercing like the pain
it’s your shadow
which glides to me
more present than the scream
of a bird of prey.
Overwhelming like the fright it’s your word
bathed in vibration and tones of mystery.
But however I wish the linking of the shadow
and the accord of the word
as a banishment of the soul in paradise.






LODHJA DHE MADHËSHTIA


Këta sy janë të lodhur
për të parë fluturat dhe
gurët ;
këto duar janë të
lodhura
për të përkëdhelur
të shkuarën dhe
dashurinë.
Ky trup është i lodhur
për të luftuar përtej
përrenjve
dhe shkurrnajave,
ky shpirt është i lodhur
për të falur goditjet dhe
trëmbjen…
Por shpirti beson
akoma
në madhështinë e një
fillimi,
midis dritës dhe natës,
gjithmonë një tjetër,
gjithmonë një fitues.





THE TIREDNESS AND THE SPLENDOUR


Those eyes are tired to look
the butterflies crushed under steps,
those hands are tired to caress
the past and the love,
that body is tired to fight
through torrents and thickets,
that soul is tired to forgive
the hits and the fright.
Only him, the spirit, still believe
in the splendour of a new beginning,
in the daylight and nightfall, too,
always another, always winner.