Poezi nga Myrteza Mara / Poems by Myrteza Mara

Myrteza Mara

Kryetar i Klubit të shkrimtarëve “Petro Marko” Vlorë

“Mirnjohje e Qyeteti të Vlorës”








Poezi nga Myrteza Mara

Poems by Myrteza Mara





PYESNI


Kush tha se koha është e imja,
kohët-tonat?
Kush tha se unë jam vetja,
unët-Ne?
Jetojmë në arkivolin e ëndrrës
me midhjet e syve në ballë,
dielli na thith dritën e gjirit
për të dëmshpërblyer errësirën.
Koha është e muskujve të erërave
plotë mjegull,
e rrjetave të merimangave,
me fije epshndjellëse, endur
nga skeleti i marrëzive.
Çdo çast pështyjmë ditët,
duke lëpirë me etje
enigmat e të shkuarës,
murosur në rrënojat e dëshmive
pa dëshmitarë…
Kush tha se i përkasim jetës?
Pa pyesni një herë vdekjen!





INEBRIATION


I was dead drunk by a half of dream
Red wine invites you into the sin
Was really honeyed the first glass
Honeyed relished even the seventh cup!

I queered and the world came around me,
I became big mouth as never before,
“For you i jump in the fire don’t you believe,
I drink seven seas of wine, even more!”

You contemplated me quiet as temple
:crazy” you called me at that moment!
I swore that if i were dead i was able
For you to burn myself with sentiment!

Where si my fault, tell me i want to know
Is sin to be drunk by drinking wine?
If you lay down for love sake with glow
And Lord lurks in the lap, is not divine?!

So i’ll be drunk for all my llife, oh Lord,
I will implored for that dream forever!
And i’ll dream even in the other world
Drunk by your sweet kiss however!

I am not going to be the Aesop’s fox
We enjoyed that cup paid with our life
In that cup is the tears’ taste folks
With tears sings our fifth season’s fife!


Translated from Albanian to English by: Laureta Petoshati





“TRADHTIA” E POETIT


Të kam “tradhtuar” kaq herë, e dashur,
farën e tradhëtisë e mbjell në letër.
kur ne çmendemi në detin e përflakur,
muza, si dallgët, puth bregun tjetër.
Unë të “tradhtoj” çdo ditë, çdo çast,
i dënuar të ec në “fushën me mina”,
por i gjithë ky qiell nuk quhet fat,
vetëm tek ti marrin zjarr vetëtimat.
Unë do të “tradhtoj” derisa të vdes,
këtë “tradhëti”, ti vetë e ke bekuar,
ndryshe, e dashur, s’mund të jem poet
dhe ti s’kishe për të më dashuruar.






NUK DO IKI I VARFËR


Një ditë do takohem me vdekjen,
Aty do të jetë stacioni i fundit
Të dy me kostumin e urrejtjes
Ajo-fitimtare që më mundi!
Një ditë nuk do e shikoj më diellin,
As diellin e syrit tënd s’do e shikoj
Në natën e madhe do fundoset qielli
Në detin pa emër do të lundroj!
Për inat të vdekjes do vdes për ty,
Të mos mburret ajo si fitimtare
Prandaj të them kaq herë në sy:
Vdeksha për ty në njëmijë varre!
Ti më mërzitesh, më thua “mos!”
Si zog në kafaz të dridhet zemra
Sytë të bëhen si liqen me lotë
Buza të digjet, përlotet dhe kënga!
S’i bindem vdekjes, jam betuar
Kam lënë amanet të vdes për ty!
Shpirtin, së gjalli, ta kam dorëzuar
Eshtrat? T’i mar vdekja, t’i bëj hi!…
Mos u dëshpëro, do të le të pasur,
Mes dy shpirtrave je mbretëreshë
Por edhe unë nuk do iki i varfër
Të vdes për ty do ndihem si mbret!





MË THE TË TË PRES


Më the të të prisja,
tek “shtegu i Pritjes” të prita
unë, nata dhe dita!
Nuk dija ku ishe,
kush qiell të shikonte,
cilin diell verboje,
veç prisja!

Prisja bashkë me pritjen
nën hijen e pemës së pritjes tënde,
aty,
aty ku volëm qershitë
e psherëtimës-ëndërr!

Nuk di sa pritëm,
ndoshta shekuj,
duke zbrazur shishe vere
me etiketat e zverdhura të kujtimeve,
mbuluar me vesën e yjeve të lodhur.
Ti vjen e ikën,
zog shtegëtar në folen e vjetër,
unë dhe pritja do presim
edhe në jetën tjetër!

Kur të kthehesh
ne jemi në shtegëtimin e madh, këtu,
në trungun e pemës së pritjes,
do gjesh vetëm gërmat,
gdhendur me thonjt e durimit,
por mos i lag me lotë pendese!
“Unë jetova për ty
Ti, jeto për vete!”