Cikël poetik nga Myrteza Mara

Cikël poetik nga Myrteza Mara




KUR MË IKËN


Kur je larg më këput malli,
Kur jam afër humb në ty
Kur më puth digjem zjarrit
Bëhet loti det në sy!

Kur më ikën, s’di ku jam
Kërkoj veten, s’kërkoj ty.
Zot, o Zot, të qofsha falë
Mos më ler pa dritë në sy!

S’mar dot frymë pa frymën tënde
Nuk ka ditë, nuk ka natë
Pa ty s’ka as nota kënge
Pa ty fati s’quhet fat!

Kur më ikën bëhem mur
As dëgjoj e as nuk flas.
Kur më vjen digjem furrë
Jet’e tërë më duket çast!

Nuk kam pyetur, kë të pyes:
Ç’është kjo llavë që s’shteron?
Të kam pagëzuar Jetë
Dielli im që s’perëndon!

Ndaj mos ik se bëhet terr
Bëhet akull, bëhet ngricë
Nuk jeton kjo botë pa diell
Dita zgjatet bëhet vit!

***
Kur je larg më këput malli
Kur jam afër humb në ty
Kur më puth digjem zjarrit
Bëhet deti dallgë në gji!




MINUTAT SHEKULL


Vitet,
që më humbën
nëpër mjegull,
mos m'i ki zili,
unë
vetë i shtyva
drejt honi të Harresës,
ishin vite pa Ty!

Minutat,
që ndajmë si kafshatë,
shpirti i bën shekull...
Vetëm për kaq
e jetoj jetën!





PYET POETI


Në kopshtet e jetës shetisim hutuar
Ka lule e zogj shumëngjyrësh, plotë.
Magjia e tyre me magji mbuluar
Por askujt nuk ia shikon fytyrën dot!

Të tërë nxjerin aromën ndjellëse
Ngjyrat e këngës përhapen në eter.
Maska e shpirtit nën mbulesën therëse
Pikon helmin që kurrë nuk shter!

Kështu është ndërtuar tani kjo jetë
Të tërë rendin pas dritës së vetëtimës
Dhe jeta jonë, ajo jeta e vërtetë
Endet pa emër, rrjedhur prej enigmës!

Dhe pyet poeti, pyet përmes vargut,
Pyet botën që vetë e ka ndërtuar:
Ku ishte Zoti kur u fut qoftëlargu
Ku është tani, në ç’qiell ka shkuar?!

Kaq shumë maska, kaq shumë klithma
Kaq shumë lule pa erë dhe pa shije
Nuk ka më shtigje, ka vetëm prita
Qielli rrëzon gurë, nuk ka më yje!

Oh, ju lutem mos më merrni për antizot
Bëhem tërmet kur shikoj kaq maska!
Dua të qaj, por nuk kam një pikë lotë
Dua të ngrohem, nuk ka zjarr vatra!




NE TË DY


Unë jam dhembja jote më e madhe,
guri që nuk ze myshk,
litari i këputur i psherëtimës.
Ti je dashuria ime e bardhë
si mjegulla e malit,
shtegu e dritës në shinat e vetëtimës.

Unë jam pikëloti yt i ngrirë,
amanet i kaltër Rozafe,
pengu i mallit të pashuar.
Ti je orteku im i ëndrrës
në syrin e çdo nate,
je fryma ime e mërguar.

Unë jam shkalla e thyer
në pemën e viteve të tua
ku fluturat endin krahët e ylberta.
Ti do të mbetesh dielli
që më fal rreze mua
dhe dritën ku dehet e vërteta.

Ne të dy kemi lindur
në stinën e zjarrit
ndaj i ngjajmë aq shumë flakëve.
Ti, me puthjet si bleta mbi petale,
unë në detin e trazuar
varkë mes valles së dallgëve!