Poezi nga (Hamdi) Erjon Muça

Poezi nga (Hamdi) Erjon Muça



***

85


Varrezat e ndjenjave janë mbushur,
me hibride metaforash anemike,
të kapërthyera si krijesa të sfiltuara,
nga anoreksia shpritërore e njerëzimit,
të tërhequr nga drejtpërdrejtshmëria,
patetike.
Rjetat e getave lundrojnë në ekstazën,
e si përbindësha shpellash maskarojnë,
brishtësinë e mrekullueshme peotike,
që fshihej pas çdo prekje veniale,
pas çdo naiveje puthje rritur mes ëndrash,
që tashmë të mbytura,
lëngojnë.
Idhujt e vjetër të mendimit të virgjër,
nga pluhuri shekullor dergjen të mbulura,
mbi ta lëvizin këmbë barbarësh,
në mendjen e tyre banaliteti lulëzon,
mes orgjishë euforike prej shpellarësh,
e istikesh kafshërore,
të harbuara.
Maskra ska të ndalur në këtë epokë,
gjaku derdhet rrugëve për dhimbje time,
dehja prej tij ka pushtuar këtë dimension,
që endet rrugëve ë kërkim të identitetit,
e shqyhen shqyejnë pa kërkuar të kuptojnë,
rëndësinë e të qënit delikat edhe në prekje,
mjafton lakuriqësia,
pa shumë pretendime.
Amfiteatri është hapur e në arnenë,
ajo qëndron shveshur e grisur pret,
tashmë ka mbetur vetëm akti final,
pas përdhunimit të hapur mes të dehurish,
njëqelizorësh të evoluar mbrasht,
dhimbjen e sajë vetëm vdekja,
e tret.