Poezi nga Diamanta Zalta

Poezi nga Diamanta Zalta



MARTESË STINËSH


Vjeshta ,
Përhershmërisht e dashuruar ,
Me Dimrin flokëbardhë .
Para se ti dorëzohet atij ,
Zhvishet krejtësisht ,
Lëshon lëkurën tokës ,
Sokaqeve të erës ,
Përrenjve nëpër gurë
Ka ftohtë e mbërdhin ,
Së lëshuari gjethefjalë ,
Aty – këtu , pafund . . .

Dimri ,
pasi i afrohet embël ,
I fal bardhësinë .
E vesh nuse ,
E bën të tijën ,
Pastaj në krahët prej burri e përkund . . .
Virgjeria e ngjyrave aty merr fund !





SY I PAFJETUR


Jam sy I pafjetur .
Unë spikas . . . përgjoj , krijoj ,
Gjethen , ujin, rrjedhjen , ajrin ,
Këngën e një bilbili , e kuptoj çthotë
Frymëmarrjen e sythit e ndjek në çelje ,
Ndjej barin , luledelen që fle nën tokë .

Kam një sy të pafjetur për ty , bir
Të mos nxitohesh . . .
Kur botën ta shohësh të ashpër ,
Ndjenjën për njerinë të këshilloj ,
Ta kesh gjithmonë të pastër .

Shqetesohem per ty sykaltra ime ,
Ne shkulmet e shpirtit , ruaj dashuri .
Mendje brisketa e gjeneratave te reja ,
Flet . . . e buzen ma vesh nje peshperime .
( Ul kokën para pjellës time , sa krenari . . . . )

Jam syri I pafjetur edhe për ty ,
Që ta turbullova. . . qetësinë .
Por duhet të dish se pelikan I vrarë ,
Jam unë , mbi dashurinë . . . .
Jam sy I pafjetur mbi gjithësinë
e ndjenjave , njerëzve , mardhënieve ,
Belbëzimit të fëmijëve .
Trokthit të kuajve ,
Fluturimit të zogjve ,
Lëngimvajzave Shtojzavalle ,
Me nje fund te keq përrallave . . .

Mbi gratë e gjithë botës jam sy ,
I pafjetur . . . . . unë . . .
Abortimi i së drejtës . . . mbi një dhunë .
Eshte ajo që më dhëmb më shumë . . .
Edhe në se vuaj ,
Edhe në se gëzohem ,
Të gjitha I kam me shumë .
Por jam gjithmonë . . . Unë !