ZGJOHEM . . . / Poezi nga Diamanta Zalta

Poezi nga Diamanta Zalta



ZGJOHEM . . .


Zgjohem ,
Nga puhiza më e lehtë e erës ,
Kujtoj se erdhe e merr frymë ,
këtu pranë meje ,
Ti .

Zgjas duart ,
krahët zgjas . . . të të prek ,
por kuptoj . . . ato janë prej ere ,
dhe ngashërimi më mek .

Bëj të të mbështetem në gjoks ,
Të dëgjoj çtë thotë për mua zëmra ,
Por ajo nuk është e vërtetë ,
Jeton vetëm nëpër ëndrra .


Kthehem nga erdha . . .



Zgjohem ,
Nga fëshfërima e gjethes së bajames ,
Poshtë në kopësht .
E ngatërroj me zërin tënd të ngjirur ,
të lodhur , të dobët .


Zgjohem ,
nga tingulli I parë i pikës së shiut
që bie mbi xham .
Me duket se vjen .
Me buzën gjakosur puthjeve ,
Me Lulen tënde të Diellit ,
arratisjeve . . .
Cipës së shpirtit , diçka
pendueshëm shkrojte ,
Me frymën , pastaj e grise .


Zgjohem . . .

Zgjohem ,
Nga cicërima mëngjesore ,
e zogut të trëmbur , në degë .
Qe më duket sikur qan .
Hap dritaren , i them : Eja . . . ngutu ,
. . . tek shpirti futmu !
. . . sepse . . . sepse të ngjan .

Zgjohem ,
nga rrezja e parë që përpiqet
të futet nga grila e mbyllur ,
e kërkon të bjerë mbi qerpikun tim .

Me duket se trëmbja jote është ,
Për JETËN ,
O Zot . . . sa dhemb !

Zgjohem . . . e mbetem e vetme,
Por e përhershme ,
e prapë tek ti .
Mënyrë tjetër të shkarkohem . . .
Jo , nuk di . . .
Përveçse një laps të rrëmbej ,
të krijoj ,
fytyrën tënde me mallin tim .

Më del nga thellësitë . . . një psherëtimë ,
Që fletën ma djeg ,
ma nxin . . .

Tek besimi ne Zot , gjej shpëtim !