FJALA / Poezi nga Diamanta Zalta

Poezi nga Diamanta Zalta






Diamanta Zalta







FJALA


Fjala,
Flutur në ajër .
Fjala ,
Gurë në zemër .
Fjala që shpërthen ,
Ndez ,
Kthen ,
Përkëdhel ,
Fton barin të çelë .

Fjala që Dashuron ,
Ka krahët e zogut ,
Fluturon .
Renkon , qan , qesh
Ah sa dhemb nganjëherë ,
Behet ere , lot e qeder .


Fjala ,
Që të më përshtatet
Duhet të më shkojë .
Përpara se nga dhëmbët
ta nxjerr ,
më duhet mirë ta qëroj .
Gjithnjë e më e vështirë
Më bëhet ,
Në se dua ta gdhënd .
Fjala e thënë bukur ,
e me vend
Më jep krahë , fluturoj
Bëhem shpend . . .

Në se papritur kuptoj . . . dashuroj . . .
Fjala më është frikë e embël ,
Peshpërimë , ndrojë .
Zemrën ja ve për kurorë ,
Dy buzë të tjera ,
të dashura ,
kam për sinorë . . .


Nxitohem një presje të kap ,
Ndaloj në një pikëpyetje ,
I frikësohem pikës ,
Si urdhër për mbytje . . .


E ashpër si thikë ,
E ëmbël si ndjenjë ,
Të hidhurat , të sheqertat ,
Cicëroj si mëllenjë . . .

Fjala . . . e papritura
E përlyera ,
Kameleone me duket ,
Me njëqind fytyra .

Më dhëmb ajo fjalë ,
E përdorur keq ,
dhe pse pa qëllim .
Nga dikush që e besova ,
që e quajta –
mike / mik . . .
Rreshkem ,
pa pushuar ta dua .
Por zemrën ,
ma mbulon hija .
Më merr kohë ,
të më kthehet
drita . . .


Fjalët . . .
Të rrumbullakta , të sheshta ,
Të ftohta , të nxehta . . .
Gjithmonë ulen e pushojnë
Më pare tek zemra ,
Shkojnë tek mëndja ,
Shprehen nga goja .

Kujdes gjuhen ,
Mund te thyeje edhe kocka !