Poezi nga Vasil Çuklla

Poezi nga Vasil Çuklla


Jeta

Më thua jeton
dhe ke harruar, të ecësh.
Jeta është rendje,
rrugëtim dhe jo ndalje
Rrugëtim ndjesish,
në gëzime, në halle...
Para se “gjumi” të të ndalë
dhe të ngecësh
Pak para përshpirtjes,
përgjërimit për falje!


Filizat

Si zgjaten heshtive,
përçast,
në rrit
Të voglat filiza,
tashmë bërë pemë.
Garojnë tu falin,
syerrëtave, dritë.
Dhe s’njohin ditënatë,
as koten, as flenë
Friguar prej frikës
së verrbjes...
S’është mit!


Motër

Nuk e di në ç'mote, lindi fjala Motër...
As kur u fol, për herë të parë, për Të!
Di, se të kesh Motër, je mbret përmbi mbretër
Nuk e di, me ç’thashë, nëse ju thashë gjë...

Jo ti, që ke motër... Ti duhet t’a dije
Por atij që nuk ka, nuk kam ç’t’i them tjetër
Të kesh motër - do të thotë – të zbresë qielli yje...
Sa bota e lashtë, është fjala Motër, patjetër.

Gjithë yjet, janë Motrat, shndëruar në diej!


Heshtje!...

E akuzuan,
heshtjen!
Për komplot e dënuan,
me heshtje!...
Tanimë, s’pipëtin asgjë,
veç heshtjes.
Tanimë,
edhe britma britmon
gjithë në heshtje.
Tanimë buzëqeshja ngrin,
akullnajës së heshtjes.
Tanimë vetë jeta vdes,
vdeknajës së heshtjes.
Tanimë, drithërojnë
dhe vetë heshtjet,
tek rreken të na flasin,
me heshtje!


Mos e vra jetën!...

Nën zhurr dremit toka.
E përvëluam!...
E vramë!...
Por kjo,
për ne Njerëzit,
ka fare pak rëndësi!

Një lulezë vetmuar,
drit-hënës drithëron
I këndon jetës ëmbël,
mes vrastares vetmi

″O jetë, që lind jetë,
dhe mes jetës frymon!″...

Mbi vdekjen guxoj lulja...
edhe mbiu aty!
Lum kush gjuhë lushesh,
di dhe shqipëron!