Poezi nga Arqile Vasil Gjata

Poezi nga Arqile Vasil Gjata



NË MOSHËN E PJEKURISË


Tani,
në moshën e pjekurisë
unë i ndjej më shumë gëzimet e asaj gruaje
kur mbi gjoks të saj mbështes ballin tim
me rrudha,
me duar prek fjalë të urta!

Sa më pëlqen...
ajo më do më shumë se ëndrrat
ne jemi të dashuruar, drithërohemi nga ajri
kalëruar mbi një libër!

Të dy kemi nga dy koka, nga dy fytyra
jetojmë në thjeshtësinë e bukurisë.
Për sa kohë ajo grua merret me hijen e vet
unë kam kohë të dalë për kafe
të takohem me miq prej qelqi!




Me sy nga vendlindja


Një natë,
ulur mbi një shkëmb të thinjur,
me sy nga vendlindja një burrë,
i heshtur bisedonte me hallet.

Ai
nën qiellin e natës
mbuluar me pak mjegull
në tymin e cigares
ngrohte duart e mardhura.

Në breg...
dëgjonte frymëmarrjen e rëndë
të peshqve,
që flenë deri në agim kur mblidhen rrjetat
e pulëbardhat bien mbi valë.

Nga kënga e tyre,
ai qante si fëmija
e dalëngadalë shkrihej si mjegulla e bardhë
buzë kaltërsisë,
mbi një shkëmb gri me sy nga vendlindja.




BALADA E FUSTANIT TË BARDHË


Sa herë qëmtoj brengat
më rishfaqet buzëqeshja
e asaj vajze...

Dikur,
me shpresë për të ndezur
një zjarr
ëndrrat tona u copëtuan qiellit
nga goja e arnuar e kohës...

Shpesh
një pikë loti të tretur
i dhuroj tek qetësohet e harruar
thërrmuar degëve,
ngelur në sirtar këpucët e nusërisë
që askush nuk ia dhuroi.

***
Tani e shumë vite
vajza po fle
hedhur mbi vete nën rërën
e kripur të fshatit
fustanin e bardhë...

Para portës së kujtesës
nxitoj hapin e viteve,
më mbyt dëshpërimi i atyre ditëve
të asaj vajze të vrarë...

Me grushtin shtrënguar në zemrën time
përtyp lot, të hetoj dramën e asaj vajze
të uritur për një gllënjkë dashurie!