Poezi nga Zyba Hasa

Poezi nga Zyba Hasa




O NJERI...


O njeri,
Beso në një tjetër njeri...
Vishe atë me veti perëndie,
Edhe sikur të mos i ketë ato,
Kujdesu që brenda shpirtit të tij t’i mbillje
Dhe ti vadisësh vazhdimisht,
Gjer ti të kesh mundësi t’i tregosh plagët,
E ai... në mos t’i shëroftë,
S’do të mundë t’i gërvisht....
Gjer atëherë,
Kur ti çmendurisht të qeshësh,
Nga një fjalë që aspak s’të sjell humor,
Po thjesht se pse e thotë ai,
Të bën gazmor...
Gjer atëherë,
Kur ti të qash pa ndroje para tij
Dhe ai të mos të fshijë lotët,
Po të shtërmngojë fort në gjoks,
Të ndihmojë të dalë bashkë me ta dhimbja,
E më pas ta ndjesh veten zog...
O njeri,
Duhet ta kesh një njeri – perëndi,
Kështu do besosh edhe më shumë Zotit,
Dhe Zoti më i lumtur do ish!






NË VLORË DASHUROHEN PERËNDITË


Në Vlorë.... dashurohen Perënditë…
Duke lënë foshnjet e tyre për këtë dhe’,
Nuk reshtën së linduri e së rrituri bijtë,
Po, ç’e do… në gojë të djajve bëhen pre!

Këtu janë ngritur veç strofulla djallëzie,
Me fije hipokrizije dhe thika pas shpine,
Saqë nuk mund të dallojë as sy Perëndie,
Kush është i ligu, e kush ka vlera zengjine…

O Perëndi, që kurrë nuk reshte të na duash,
Ka ardhur koha që s’mjafton vec dashuria,
Foshnjet që lind e rritt… më fort t’i ruash,
Duke u mësuar… se si, përballohet pabesia!




SHKRETIRA E VETMISË…


Të kam pritur gjatë… i mjeri Ti, po nuk erdhe!
Do nisem në këmbë… që kurrë të mos mbërrij,
(Ashtu si Buda shkoi shkretëtirës pas një ëndrre),
Se po arrtita… me mallin që derdhet do të përpij…

Mirë do bësh që të vish… mbi pegaso kaluar,
Në udhëtim e sipër mallin, falja Perëndisë…
Kështu s’do lodhesh, as s’do më lodhesh mua,
Që të nisem në këmbë… shkretirës së vetmisë…





STACIONE SHPIRTI


Dhe ëndrrat janë gjallesa,
Prej tyre, lindin të tjera...
Zhvillohen... treten si vesa,
Duke lënë pas ëndrra të reja...

Ëndrrat nuk janë veç ëndrra,
Lumi ai, që të ëndërrojë diti,
E pse shpesh kthehen zhgjëndrra,
Janë stacione, ku prehet shpirti!





MË MIRË TË QAJA TË VDEKUR


Mëmëdheun kthyer prostitutë,
Tutorët ndryshojnë nëpër shekuj,
Tutorë tanët, tutorë të tyre të huajt,

Më mirë të të qaja të vdekur!
Më mirë të qaja përmbi varr,
Sesa të mos di, ku të kërkoj, TY,
Renda aty, ku ranë të parët tanë,
Thonë: “Këtu nuk është Shqipëri!”

Dhe emri Çamëri zhdukur hartës,
Vorio – Epiri A D N – në vrarë...
As stërgjyshërit s’i shpëtuan flakës,
Pranë kishave greke, rivarrosur ushtarë...

Më i madhi zhgënjim pavarësi e Kosovës,
Vallëzova në shesh si të isha çmend,
Sot nuk kam një plumb t’i bie kokës,
Që brezat e tjerë të zënë mend...

Si është e pavarur kur parlamenti,
Mbushur plot me derra shqipfolës,
Që s’dinë s’e ç’është amendamenti,
Shtatë përlind serbë sundonjës!

Shkoj kërkoj Ty, dhe më përtej,
Ulërin përmbi Ulqin kalaja,
Me kujë qan: “Mëmëdhe... o dhe,
Më mirë të më kishte fshirë murtaja!”

Më trembin krismat e errësirës,
Natën na vrasin... ditën na qajnë,
Na shpallin “heronj” luftënxitës,
Kumanovë – mister i tutorëve tanë!

Kthehem, ku linda e nuk u rrita,
E pse vitet mbi shpinë qëndrojnë,
O vend – varrezë që gropos PETRITA,
E ushqen brez pas brezi TUTORË!

Mëmëdheun kthyer prostitutë,
Tutorët ndryshojnë nëpër shekuj,
Tutorë tanët, tutorë të tyre të huajt,
Më mirë të të qaja të vdekur...!