Poezi nga Zyba Hasa

Poezi nga Zyba Hasa





PA TITULL…

Nuk jam si femrat që çfarë nuk bëjnë,
Epshet mashkullore ethshëm për të ndjellur,
Me thjeshtësinë time, çfarë s'më kanë thënë,
Je hyjneshë… ngre nga varri dhe të vdekur...

Tjerë më kanë thënë je lule xhehneti,
Po një gjë se dinë që kjo lule s'këputet,
Asaj s'i merr dot erë as edhe mbreti,
Dhe Zoti që e krijoi... përulet....

Tjerë çfarë s’kanë thënë e më thonë...
Jo se i ndjejnë, ato, prej së vërtetit,
Po kush e lexoi Shekspirin, kuptonë,
Elozhet… janë çarku i seksualitetit...

Poetët bëjnë dashuri edhe me ajrin,
Se në ajër është ajo ndjenjë oksigjen,
Për shpirtin e dashuruar për së mbari,
E qetëson… katalizator heterogjen...




KOHA…

Në ditën e tretë të këtij viti,
Pushimet janë më të mërzitshme se puna
Edhe pema e Vitit të Ri, që u stolis ashtu si ëndrrat e një djali,
Për të takuar një vajzë të bukur…
Sot të jep ndjesinë e djalit,
Pasi ka biseduar dhe vajza kishinte inteligjencë zero…
Ka një bukuri të bezdisshme,
E në mend m'vijnë dy vargje poezie të shkruara dikur:
“Dhe më e bukura bukuri, kur behet monotone,
Është me e bezdisshme se e shëmtuara…”
Koha rrjedh si lumi në shtratin e tij e në rrjedhje,
Ajo kërkon shtratin, një shtrat që kurrë s’kthehet sërish aty,
Ajo është lumë, por kurrë nuk rrjedh në një shtrat si lumi…
Ajo është mëma e ndryshimit dhe veten e mat përherë me ndryshim!




PESHA E ËNDRRËS

Mos m’pesho në ballancën e mallrave,
Unë nuk jam peshë për barazpesha,
Nëse ka peshë energjia që telat përçojnë,
Apo ngjyrat e ylberit... peshomë!
Nëse ka peshë drita e diellit që ngroh,
Apo kënga e zogjve të pyllit... peshomë!
Nëse kanë peshë engjëjt e qiellit,
Apo melaqeja që t’rri mbi sup... peshomë!
Nëse ka peshë fryma e shenjtë që na gjallon,
Apo vetë Perëndia... peshomë!
S’kam gjetur asgjë të krahasoj peshën tënde,
Si mund t’matet pesha një ëndrre?




BALLË PËR BALLË

Një miku im poet,
Që dhe eshtrat i janë tret brenda varrit,
Por që shpirti nuk i ka dalë,
Farfurin ethshëm nëpër vargjet,
Më flet embël, më sjell mesazh...
Se kurrë nuk bashkohet më hirra me djathin,
Se as plumbi nuk kthehet më në gruken e hekurt,
Dhe as fjalë e thënë s'kthehet më së prapthi...

I madhi poet, i thjeshtë për të qenë i madh...
Njerëzor për të shyrbyer njerëzisë,
Filozof, për të ndriçuar udhën vegjëlisë...
Nuk e shohin e nuk duan ta njohin
E jo më ta vlerësojnë,
Ata që përrallshëm mashtrojnë,
Se hirra bashkohet me djathin,
Plumbi kthehet përsëri në fole
Dhe fjala vjen serish tek ne!
I madhi poet, i theshtë për të qenë i madh!
Njerëzor për t'i shërbyer njerëzisë,
Filozof për të ndriçuar udhën vegjëlisë...
Miku im poet,
Që dhe eshtrat janë tret brenda varrit,
Por që shpirti nuk i ka dalë,
Më bën të ndjehem me të,
Ballë për ballë..