Poezi nga Hamit Taka

Poezi nga Hamit Taka




PËR IDENDITETIN POETIK


Ta themë troç, s’e kam të lehtë poezinë qytetare.
Në vend të Pushkinit do të preferoja Eseninin-
Lirikun harrakat të Rusisë fshatare,
Që me shpirt i këndoi brengën dhe trishtimin;

Dhe s’i shkruaj dot katër vargje t’ëmbël, të butë,
Thjesht një strofë me ritme e rima lëmuar,
Që drithëron në shtrat një lëneshë, një prostitutë
Duke u përpirë nga malli i një çasti të shkuar;

Trazovaç i lig edhe unë dikur kam qënë
Natën u kam prishur gjumin vajzave nën dritare,
Gërshetin gjer te beli ua kam shpleksur nën hënë
Dhe kokën e kam futur mes leshrave- zjarre;

Por s’dua të kujtoj gazin e ëndërrave të rreme,
Më mirë kujtoj çairin e tharë në lëndina,
Kujtoj me kast lëkurën e rrudhur të një peme
Dhe lirinë e ciganëve mbrëmjes në rrethina…

Në se ndodh që grindeni sipas shijeve tuaja
Mua më rreh zemra për drerë edhe kuaj,
Të pastroj drithin nga egjra dhe lëndët e huaja
Diellin ta mbledh në shpirt duaj-duaj;

Po një zë i fshehtë më thotë: lirika s’ka të çmuar-
Zogj që flënë në shpirt mërgojnë me ligjërime;
Për idenditetin tim poetik kurrë s’kam menduar
Shpërndarë nëpër vargje-pluhur e thërime;




INFERMIERJA


Në ballkonin e spitalit, infermiere,
Një çast të vetëm dole këtë mbrëmje;
Se ç’të pa hëna prapa një reje
E çuditur krejt me bardhësinë tënde;

Dhe qeshin sytë e tu të thellë
Si kjo natë e bukur vere,
Lirikat e zogjve që po flenë
I zgjove ti, moj infermiere;

Ziliqare hëna pas malit zbriti
Ta la këtë natë, ti ta ndriçosh,
T’i shërosh plagët trupit e shpirtit
Qytetin pa dhëmbje herët ta zgjosh.





VAJZË SHQIPTARE


Shkëlqe ti, vajzë shqiptare,
Shigjetë dhe jatagan
Para të huajit shkon krenare
Nga mëndja ai s’të ndan;

Dy sytë e tu e trembin
Aman, kur e shikojnë
Sikur dy shigjeta hedhin
Që zemrën ia qëllojnë…

LIQENI I BUTRINTIT

Një mjelmë mbi liqen
Në ujërat e kaltra-
Një gëzim i zambaktë
Në mbrëmjet e paqta;

Qyteti ynë antik
Vozit dalëngadalë
Si një gondolë-lule
Ndër shekuj në kanal*…

* Kanali i Butrintit





HEROINA


Dhe pati njerëz që vetëm me një shpikje
U bënë të famshëm në këtë botë.
Dikush ka shpikur një pasqyrë
Dhe dikush tjetër po një rrotë;

Pati dhe poetë që vetëm me një libër
Emrin në shekuj e kanë lënë…
Po ti, o gruaja ime e thjeshtë,
Që katër herë u bëre nënë?

Katër herë u bëre heroinë
Heroinë në dhimbje, në dashuri;
As nëntë mijë shpikje ty s’të arrijnë
Ti katër herë bëre NJERI!