Poezi nga Donikë Rrethaj

Poezi nga Donikë Rrethaj





Donikë Rrethaj




TË DUE…

Due çdo gja tanden edhe t’kijat,
kur n’pjat mi shtron si helm ,
edhe at’herë t’du.
Të due kur inati ka padronue zemrën tande,
e sytë urrejtja i ka mbushë,
të due edhe kur mallkon tan mllef,
rri e ndigjoj namët qi para meje vejnë nji mur.
Të due edhe kur kjan,
at’herë ma shumë se se dija se i burrë ,,,
mund t’kjante .
Të due …
e si mos me t’dashtë kur m’kërkon n’çdo moment,
e botën tande e mbushi me gëzim .
Të due ,e kam me dashtë deri…
deri sa zemra jeme t’rrahë emnin tand.
Të due…
po se di se ti m’don sa t’du unë..!!




GJËMBAT E TRËNDAFILIT


T’preka leht mos me t’vra…
tanden aromë ma dhuro,
me buzët e mija t’putha aq lehtë,
po ti me gjemba mos më lëndo..!!
Po pse u t’kurre vallë t’lëndova..?
unë vetëm t’preka,t’putha aq lehtë,
bukurinë tande vetëm shijova,
ah, ki mëshirë ,aromën m’jep.
Uli pak gjembat mos m’lëndo zemrën,
ti pse don zemra t’më kullojë gjak,
se ti m’lëndon, t’lëndoj dhe unë,
vujtjen at’herë e ke veç hak.
Nuk t’këpus ,mos ki frikë,petalet hapi…
sa t’jap nji puthje,pak t’shijoj,
po gjembat mbaji larg meje t’lutem,
se m’vret sa pak,pa shpirt t’lëndoj.




FJALËT E NANËS

Mos ik bir…
vetëm nanën mos e len,
humb n’tokë t’huej si trungu pa rranjë,
larg syve t’mi e gjinit tem.
Mos ik bir…
çdo gja ktu dorën tande don,
e shkret do t’jem si nana pa fmi,
si zemra n’vaj qi kjan e rënkon.
Shtëpia bir don traun,
oborri bir don gurin,
tapraku fminë,
e vendi flamurin.
Nji dorë me vue traun ku me e gjet..?
e gurin moj nanë kush ma çon..?
taprakun me fmi kush ma mbushë..?
e vendin kush ma lulëzon..?
Mos ik bir..
shtëpisë tande shpinën mos ia kthe,
mos m’len si vorr t’shkretë pa qiri,
e mos ik i vetëm e i humbun si zogu pa fole.


LOTËT..

Rrjedhin tan ndjenjat tuaja,
nër faqe ledhatim qi preh heshtje,
t’pastër ,shpesh t’rremë po..
gjithmonë lot.
Ti kjan e çka ndjen e jep,
çka s’ndjen e vret.
Balsami i zemrës ,
shpesh helmi ku fshihet nji e vërtet,
Ti kjan,
unë kjaj ,
ne kjajmë..
Thu jan t’vërtet lotët..?
ju si thoni..?
Lotët …
ndjenjat qi herë t’vërteta ,
e herë të rreme .
E pra kjajmë po me lot t’vërtet..
t’pastër si sytë e nji fëmije…
kur ti i sheh e humb në nji botë
t’pafajshme…
E kjajmë….