Poezi nga Demir Gjergji

Poezi nga Demir Gjergji




Demir Gjergji




FATI E THA..

Si t’ia bëjmë?
Dita na la.
Iu prenë gjunjët e ra përmbys.
Ç’faj të lëmë?
Qielli u tha.
Ofshamën tënde në ç’det ta mbys?‼!
Ç’vaj të zëmë?
Nata sa ra.
Majëmallin në ç’dhe ta ngrys‼
Sot e mbrëmë…
Bota u nda
Shpirti si muzgu u thye më dysh!
S’kemi ç’bëjmë…
Fati e tha:
Në funddhembje si flaka të hysh!





I VETMI...

       -Variacione me 1-shin-

I ka humbur hija...
Në sherr
Me terr e ferr,
Jetën tjerr!
Me bukëefrikë
Urinë e fik!
I vetëm,
I verbër,
Pa eshtër-
Vertebër
Ndjen hijen
Në zemër...
-Hi je!-
Hija i flet.
-Hi,
Pa zjarrin e vet!-




FALEMINDERIT!

Mirënjohje, që shkove pa bujë,
Që zjarret i fike me heshtje!
Më mirë me shpirtin rrëmujë,
Se shenjtër në shtretër gënjeshtre!  





ROJAT E GJUMIT!

Më paska vjedhur gjumi,
Me kryet mbi gjinjtë e tu!
E ti dremit si statujë,
Për të mos më zgjuar!
Unë, në gjumë,
Shaloj dallgët e kraharorit,
Shkoklohem shkundullimave të gjakut,
Përvëlohem prusheve të gjirit,
Biengrihem shkulmave të shpirtit
Tënd!
…
“Zgjohu” tani,
“Fle” unë për ty!





HIJA E ZËRIT

Nën këtë qiell të paqiell mbi mjegull,
Emrin ta thotë gjithë fryma që kam.
Si flatra e mjellmës së trembur,
Zëri rrëzohet, jep shpirt nëpër xham!





GALERI ME AKUARELE HIJESH

Qielli hedh akuarele hijesh mbi kanavacën e vjetër të dheut,
Era shkund fragmente ëndrra nga pamjet dhe lira e Orfeut,
Heshtja u sulet tingujve të mbirë nga mishi i gjallë i mallit!
…Çapitem me këpucët e rënda të orëve për të dalë në diell,
Ku gënjehem, se mund të të gjej në pezhishkat e rrezeve!
Hijet varen më shpejt se unë në muzeun e madh të muzgut!





DIMRI DIGJET…

U kthyem te porta e vogël,
Nga dimra të akullt inati.
Shtëpiza e ulët, në kodër
Na pa dhe portat i hapi!
Ujku i zi i inatit,
Dha frymë i lodhur, u mund.
Mbi natën e bardhë të shtratit
Janari petale po shkund.
Merr frymë shtëpiza e vogël,
Si gjoks e puthur së pari,
Gostia me verë në sofër,
Dhe dimri që digjet te zjarri!





ARRATI

Buzët ende flakë, ndezur nga një puthje,
Frymëmarrjen, pezull trazuar prej meje,
Hapash kalamendur, kuturu në ngutje,
Ikën tutje natës, nëpër shira vjeshte.
As vrarë s’ke, as prerë e prapë në gracka ankthi…
Sheh para, mos të ndalin, sheh pas, mos kush ndjek.
Si kamë vetëtime ta kanos mëkati,
Pasionin tënd të brishtë që shkrep e fshehur djeg!
Dhe ikën shiut, territ, me mua thellë në vete!
As qesh, as fjalë thua, nga frika se më shfaq!
Ku shkon, ku po më çon, në ç’male, në ç’qytete?
Çdo udhë që të marrësh, te puthja do vish prapë!