Poezi nga Sarë Gjergji

Poezi nga Sarë Gjergji




ZË SHKRETËTIRE


Ai iku nga lëkura e vet
nuk di në kishte ndonjë kockë në trup
meqë s’u dëgjua zë
ca ditë më vonë ishte një me rërën
duke shtuar shkretëtirën
me mallin për virgjërat shkoi
re e zezë
pa shijuar ujin




VALS ZEMRE

toka jam dhe sot
njësoj si dje
përderisa brenda meje frymon ti
ta dish
toka do jem
do jem dhe deti
sa herë që kupën mornica mbushur
e zbraz me fund
me një gllënjkë larg agonisë më shpie
ta dish
dhe unë
mbështjellë me dritë
edhe qielli do jem
përderisa brenda meje frymon ti
mos harro:
jam toka,
deti jam,
dhe qielli
e, po ta dish
Ti, Hyjlindëse





***

Legjenda e tërfilit në shtator
Të kam thënë e dashur
Sa u gëzohem gjetheve
të gjelbra në vjeshtë?
Si atë ditë,
kur ca filiza gëzimi
çelën një tërfil me katër fletë
dhe unë e këputa prej syrit tënd.
Naforë dhe verë shenjtërie
m’u bë zemra
Në kupë të saj 39 ditë
shkëndija ushqeu gjethja.
Të 40-n të preka shpirtin
si në legjendë
magjia e gjelbër
eliksirin derdhi
në gjakun tënd
në gjakun tim
në gjakun tonë.
Katër petale
një nga një shkulin sot
një lutje të madhe
me zë gjoksi:
Në emër të Atit (e para ra mbi sy)
Të Birit (mbi buzë e dyta)
Dhe Shpirtit të Shenjtë: (e treta mbi zemër)
Jetomë! (Oh... mbi dëshirë e katërta!)
O gjethëz’ e fatit,
Je Eva me një copëz klorofili në dorë
në shtegun e gjelbër drejt parajsës
je diell
je dielli im
që më përndez trupin kur të shoh…