Poezi lirike nga Ardi Omeri

Poezi lirike nga Ardi Omer




Ardi Omeri




Më mirë pa Ty!


Pa ty jam i dëshpëruar,
por më mirë me veten time,
se sa me Ty që s'di ku e ke vetveten,
lënë peng në adrenalina aventurash,
fshehur kontureve të buzëqeshjes false
në mbivendosje miniaturash...

Më mirë në trishtimin tim,
shkak i turbullirave të tua lodhëse,
se pas hireve të tua gati hyjnore,
por vetëm të përkohshme...




E BUKURA NUK ËSHTË PERFEKTE


Ka shumë njolla,
por s'ka qënë kurrë e shëmtuar!
Veshur yje plot si magjistare,
dritë zbehtë, Diell ndriçuar...

Tempull i shpresës së dashurisë,
ngjan me një gjethe vjeshte të rënë!
I ka të gjitha ngjyrat e mrekullisë,
njolla shumë, por e magjishme...
...e bukura Hënë!

E bukura nuk është perfekte,
besomë, s'është as Dielli që shndrin
Është më paperfekt se Hëna,
por është jetë,
kjo ka më shumë rëndësi




AROMË NE NOTA


Si nota të ëmbla doli nga poret e fryra këndshëm,
në harpën time u ul dhe fërshëllente lëngshëm...
Si në nje fuzjon orkestral magjik,
u fut në mua e më thoshte , Eja, ik...!

Unë ndjeva aromën,
u zhyta në të e më përpiu...
Unë thitha aromën,
e në qënien time ADN e saj mbolla...
Une pashë aromën,
E mbolla në shpirt dhe ajo vetëtiu...
Unë kusar, dashnor i etur
Ç'më pa shpirti, i pangopur vodha!




JAM NJË BUKOVSK I MJERË...


Je aq e bukur,
sa më ngjan me një varg të latuar mjeshtërisht...
Më ngjan me një vesë ëngjëllore të mëngjesit,
ndriçuar nga ndonjë yll-kometë rastësisht...

Je aq e shndritshme,
sa edhe Dielli ka turp të ndriçojë,
hapësirën e tokës ku rri ti!
Je aq e bukur,
Sa duket sikur të gjitha lulet,
çelin vetëm kur i buzëqesh Ti me sy!

Një kanarinë si Ty,
Zoti mjerisht ma dërgoi në kopësht mua
Sikur në sprovë dëshiroi të më verë!
Ndaj nuk shkrova dot më siç dua,
dhe u skuqa me turp si një i mjerë...

I mjerë sepse,
S’kam as Bërnsin dhe as Pushkinin,
Harruar në gotën e qejfit të Khajamit,
duke ndjerë hyjnoren e Eseninit,
nën lëkurën e Homerit...

Jam një Bukovsk i mjerë...

Ndërsa do të doja,
Do të doja të ndizesha si një Diell,
Të të puthja hiret e Hënës,
Të të thithja çdo pëllëmbë jetë,
e të ta jepja të rindezur, nën tingujt t’këngës...





***

Zgjas duart në infinitin e largësisë,
dhe të shtrëngoj fort, fort, fort...
Tek të ndjej aromën, në gushë të pëshpëris
Faleminderit dhe më fal që pa ty s'rri dot...




Në mes dy Hënash...


Në mes dy Hënash, shpirti më këndon...
N'mes të dashurisë dhe miqësisë,
Poezia ulet n'tokë,
Zbret njerëzisht prej yjesisë...

Krela-krela, njëra Hënë,
mike e çmuar,
Hëna tjetër, tërë nishane,
sy bajame e dashuruar...

Ulur me dy t'bukura Hëna,
shpirtit t'lumtur, i del vetë kënga...





EJA BUZË DETIT


Kur të ndjesh se rutina të kaplon qënien,
Eja buzë detit,
Bashkë, në shoqëri dallgësh,
mund të shplodhim mendjen...

Kur mërzia dëshiron të të pushtojë...
Eja buzë detit,
Bashkë, mund të rrimë me orë e orë,
dhe mërzinë harrojmë...

Kur të ndjesh,
Kur të mos ndjesh jetë!
Eja, eja të rrimë bashkë,
Të na lagë dallga në bregdet...

Kur të ndjesh...
Vetëm kur të ndjesh se dëshiron vërtet,
nga rutina t’arratisesh...
Eja, buzë detit më gjen,
Të betohem, s'do të le të mërzitesh...