Poezi nga Marcela Villar M / Shqipëroi : Maksim Rakipaj

Poezi nga Marcela Villar M



SKLLAVËRUAR


Muret flasin.
Ngjan sikur qasen
e më tepër rrasen
në të mallkuarit burgje ku Poetët
të vetmuar zë mekur këndojnë.

Cili prej vargjeve të tyre metrikën mund ta heqë?
Cili mund të prangosë lirinë e vargjeve që fluturojnë
prej lartësive që fole të zbrazëta mbrojnë?
Frikëra të shkalafitura mblidhen ndër shëtitoret
e mendjeve të fikura,
ndërsa diktatorët e fëlliqur i groposin ata
në llahtarën e burgjeve të nëndheshme.
Trupat e tyre të munduar gozhdohen
ndër kryqe pa mbretëri.
Ku japin shpirt pa u ringjallur.
Vdes poezia pa patur Mesian.

Ankth i mundimshëm,
Poezia lirike vajton.
Muza hipokrite si Mari Magdalena stisur lotojnë
ndërsa “ata” fshihen pas qelqesh të kuq
me gjak të shenjtë Poetësh ngjyer.

Shpella të errëta
me zjarre të lashtë vrundullojnë;
ndër grykët e tyre paqja s’duket.

Librat duar djegin
nga prekja e të fshehtave të mbuluara,
metafora si nuse veshur,
ndërsa në altar shkon, për t’u flijuar.

Zinxhirët e skllavërisë rënkojnë;
të pashpresë lotë zie lëshojnë,
por kurrë nuk vdesin Poetët.

Vetëm Liria
do t’i çlirojë.


© shqipëroi Maksim Rakipaj





Shqipëroi : Maksim Rakipaj