Poezi nga Dije LOHAJ

Poezi nga Dije LOHAJ




NË PRANGA TË DASHURISË


Mirë bëre që u ktheve,
Më duket se mungove një jetë të tërë,
S’e mbaja dot peshën e vdekjes,
Pa ditur nëse të pyetja e zgjuar,
Ose e kthyer në fantazmë:
- Ku humbe, i dashur?
- Kështu një ditë muzgu do të zhdukem!
Më the i trishtuar!
Jo ti, po unë,
E veshur me rrecka,
Do të zhdukem një ditë,
Pa ardhur e nesërmja ime,
Pa e kuptuar se kënaqësia,
S’është vetëm atëherë,
Kur e prek majën e qiellit me dorë
Por kur fluturon deri në tokë,
Ku shkelin këmbët e mia,
E me mollëza gishtash
Lëmoj zjarrin e saj,
Dhe urrejtjen ta zë për flokësh,
Ta shkrij si një copë akulli në diell,
Ta kthej në dashuri.
E sheh se puthjet e përjetshme,
Si flutura pranvere,
Po enden hapave të së tashmes,
E nëpër flatra paqeje
Po lëpijnë sekondat,
Mes tingujve e zjarrit,
Ditënata po mallkon errësirën,
E shpirti yt
Ka mbledhur të gjithë yjet nëpër qiell,
Nga njëra dorë
Pikojnë yje në dorën time,
Dora tjetër,
Prangat e dashurisë mban.