Poezi nga Enertin Dheskali

Poezi nga Enertin Dheskali



Kam mall për një ëngjëll


Loti u bë det në syrin tim,
I përmbyti luginat e endjeve,
Më mungon i zjarrti vështrim,
Ëngjëlli që më çliron prej dhimbjeve…





Sa shumë heshtje


Ti mund të heshtësh mikja ime,
Shpeshherë heshtja flet më shumë,
Por mos harro se më shkakton dhimbje,
Se më le të tretem, i pagjumë.

Dhe kështu, mbi mua heshtja bën fole,
Dhe mbi qerpikë më var lotët e trishtimit,
Dhe më përmbytet shpirti nën dyshime,
Me dallgë ndjenjash në rrugën e kthimit.

Çdo të thuash o heshtje tinzare
Me këto klithma vështrimesh pa jetë,
Në cilën skutë ëndrrat i humbe,
Ku vallë ylli i ndjenjave t’u tret?!

E brishtë endesh nëpër endje,
Humbet mes joshjesh vrastare pa fund,
Aroma lulesh që zgjojnë përgjumje,
Gjumë që ëndrrat e vdekjes m’i përkund.

Kaq larg dhe afër, si një zog përjetësie
Që flatrat e brishta m’i përplas në fytyrë,
Trembem mos era e kohës të vret dhe bie
Në vorbullën e dhimbjes, nën qiellin humnerë.

Sot nuk paskam lotë në sytë e lagur,
Vetëm kripa e kujtimeve më mbeti mbi ta,
Në purgator ma çuan zemrën e etur,
Mbi lumin e zjarrtë, zemra fatkeqe më ra.

O zot, sa shumë heshtje më solli,
Kjo vetëtimë ndjenjash mbi shpirt,
Në këto ditë të zhurmshme më kryqëzoi,
Ma gjakosi zemrën si një Krisht…





Me mendje


Me mendje afrohem shpeshherë pranë teje
Dhe duart që më dridhen t`i lidh në bel,
Kopsat e këmishës t`i shkopsis me mendje
Gjersa gjoksi i njelmtë, mbi sy më del.

Me mendje të prek ngadalë dhe s`ngopem
Duke puthur çdo centimetër të trupit tënd,
Ti me flet dhe unë nga ëndrrat zgjohem,
Imazhi yt në një cep të shpirtit zë vend.

Me mendje notoj në detin e së ardhmes,
Mbi buzën e rreshkur, ndiej puthjen tënde,
Se di pse peng i drojtjes vazhdoj të mbes,
Pse të kam të timen vetëm me mendje…




Guxova dikur


Guxova dikur të të mbuloja pakëz
Me velenxa vargjesh të ngrohtë,
Që të mbroja nga suferinat e kohës
Ku ekzekutohen me heshtje poetë.

Guxova dikur të të mbuloja pakëz
Me puthjen e ëndrrës përmbi sy,
Aty ku rruga e qumështit bëhet pluhur,
Aty ku vështrimet e yjeve bëhen fli.

Guxova dikur të të mbuloja pakëz
Me afshin e shpirtit që digjet për ty,
Doja të ruaja të freskët në lumin e jetës,
Si një zambak që çel në përjetësi…