Poezi nga Muhamet Mustafaj

Poezi nga Muhamet Mustafaj




Lule e përendisë


Nuk dua të bëhesh flakë
se shpirtin e kam të ftohur
ajo që gëzon ndjenjat e mia
është mëngjsi im i qetë
pranë liqerit të kristaltë.

As akull s'dua të bëhesh
në gjoksin tim të ngrohtë
ajo qe dehë shpirtin tim
është fjolla e parë e dëbores
mbi borzilok.




Aromë luleje


I dehur kam qenë
nga aromë luleve
në syt tu shikoja thjeshtësi
po mirë s'bën dimri pa crule
dhe unë ndjej dashuri

Ku të marr aq guxim
që ti thoja të dua
duket e ashpër në dashuri
dridhërimet rrdhjedhin porsi krua
qudi c'mëndime më sjellen pa kufi.





Ata sy të përgjakur


Erë e furishme shpërndan retë
e lodhura
pranverore
imazhi i zgjatur i heshtjes
ndërron trajtat nxitimthi
ndërsa fjollat e shiut
përplaseshin nëpër fytyrën time
dhe treten në harresë

Një melodi e lehtë e trumcakut
të lodhur
dëgjohej në gëmbin e saj

Po tashi
cfarë janë këto muran eshtrash
në asfaltin e lagur
nga shiu që binte rrëke
o zot ata sy të përgjakur
porsi dielli më rreze

Rënkimë dhe lot
faqeve të njoma rrjedhnin
dhe hije e zezë u shti mbi dhe

Engjëll më prek ballin
lotët mi fshij.





Baresha


Lëndines së bukur goca drejtohej nga pyelli
sikur dëgjonte këmbonën e delës sykë
thellë e më thellë në pyellin e blertë hyri
vonë e kuptoi s'ishte delja por ishte bandili.

U step për një cast sikur iu skuq fytyra
dhe lulëtaqe për rreth zuri të këpuste
kurorë nusërie me shumëngjyra
bukur goca e lëndinave zuri të thurte.

Leqe më bërë si me mashtrove sot
të futëm thellë në pyellin e dashurisë
nëpër faqet e njoma i shkuan ca pika lot
s'janë lot hidhërimi janë lotët e lumturisë.





Eh


Eh ç'gojë të madhe
u dha përendia
përbindshave.

E si për cudi
restoranëve moderne
e fitojnë titullin lukulian
e popullin e zhveshin
në opinga të leckosura .

Ulok qëndrojn mbi retë
e bardha
e përmjerrin
perandoret komedian.

Aq qesharake kjo botë
që nga një thellësi e shpellës
na del një poliglot.