Poezi nga Adem Zaplluzha

Poezi nga Adem Zaplluzha


KURSE MUA NUK MUND TË MË SHKULIN


Këto ikje të mëdha nga vetvetja
Dhe atdheu i sfilitur
Paskan një dhembje biblike

Kudo nëpër lagje dyer të mbyllura
Cijatje zogjsh shtegtarë
E lot drynash të dylltë

Sa trishtueshëm qajnë qentë e vetmuar
Nëpër pragje shtëpiash të ronitur
Si gurë pikëllimi dënesin plaka

Era bisedon me bastunin e saj
Një bisedë e gjatë dhe monotone
Nën këmbët e lodhura përpëlitet vetmia

Pa ndërprerë dëgjohen fjalët
S’desha të shkoj askund
Këtu duhet të vdes me ëndrrat e mia

Sa i lehtë është guri në vend të huaj
Kurse mua s’patën takat të më shkulin
As cerberët e egërsuar të maleve




ÇATITË I KANË RRUDHUR FJALËT


Pleqtë dhe plakat ulur janë pragjeve
Kanë rënë në dy gjunjë edhe pemët
Tmerrohen zogjtë  nëpër tela
Kjo ikje i ngjan ikjeve të mëdha biblike

Si guaskat e sëmura po mbyllen dyert
Po mbyllet frymëmarrja e gjetheve
Nëpër dritare e vetmuara
S’ndalen më as zogjtë shtegtarë

Nuk paska dhembje më të madhe
Se sa kjo e ikjes  nga atdheu
Në një selvi të shkrumbuar
Mbrëmë u ndalën disa flutura të djegura

Çatitë i kanë rrudhur fjalët
Nuk blegërojnë as delet nëpër kullosa
Një çarçaf zije e ka mbuluar qiellin
Nga lotët e nuseve po çmenden drurët



MBI VARRIN E VETMUAR TË PEMËS

Pranë një shelgu të pikëlluar
Edhe më e pikëlluar
Po dënes një nuse
Mbi degët e rënduara
Nga dhembja e lisit
Përvajshëm vajtojnë shirat e hidhur

Deri në rrënjë përkulen lisat
Një dhembje si kjo
Ka kohë që s’ka përjetuar atdheu
Për së gjalli po tmerrohem
S’paska mbetur askush këtu
Kush do t’i mbyll portat e dhembjes në shpirt

Ah moj Evropë mallkimi i parë
Dhe i fundit të Fishtës
Kah po na i qon djemtë e ri
S’do të mbetet më asnjë qyqe mali
Përmallshëm të këndoj
Mbi varrin e vetmuar të pemës
Mbase as varr më s’do të mbetet mbi tokë



SËRISH PËR VARRIN E HAPUR


Pleqtë e lagjes mbrëmë
Varrosën një ëndërr
Si një begun i lënë në shtrojerë
Nuk i ndalte lotët
Atdheut im i  mjerë

Ah moj Evropë
Ç’na fundose në gropë
Nëpër metropole djemtë po na i tretë
S’do mbetet më qyqe mbi varr
Që t’i vajtojnë pleqtë e shkretë

Një zë përmallimi
Thua se nga qielli zbret
Po na shndërrohen djemtë në meteorë
Një qyqe sërish mbi varre thërret
Vajton dritaret e pragjet e gjorë




NËPËR MURE LEXOJMË

Nëpër dyer gjysmë të ronitura
Koten drynat e dylltë
Pragjet e vetmuara si fëmijë dënesin
Një dhembje e pashërueshme
Paska hyrë në qytetin tim

Nëpër mure lexojmë
Disa paralajmërime të kobshme
Shtëpia në shitje
Asnjë blerës potencial
Me kokë ndër sqetull po ikin njerëzit

As kolera e As lia e zezë
Nuk i ka zbrazur kështu qytetet
S’i ka boshatisur kaq dhimbshëm
Nëpër stacionet e autobusëve
Vetëm qentë i presin të zotët e tyre

Nuk di më se si ta emërojë këtë vdekje
Të bardhë ose të zezë
Por gjithsesi
Është një vdekje e trishtueshme
Nëpër udhët e panjohura të dynjasë





MË LËRË TË VDES

Të lutem
Më lërë të vdes sonte
Nuk dua vdekje më të bukur
Se sa kjo kënaqësi
Që shtrihet në krahun e djathtë
Të fluturës së atdheut tim

Dje isha një tjetër specie
Që i ngjasoja erës
Në sqepin tim të çarë
Buronte lumi i verdh
Po ai lumë
Që buron në kujtesë

Sërish të lutem
Si asnjëherë më parë
Më lërë të vdes
Si zogu i ngrirë në mermerë

O të përgjëroj
Me zjarrin e shpirtit të kallur
Më lërë të vdes
Të thash
Nuk dua vdekje më të bukur
Se sa kjo lindje
Që i përket atdheut





KUR EGËRSISHT PUTHIM

Asnjëherë pa u ndalur
Kalojmë nën harqet e Urës së Gurit
Prej një ane të kujtesës
Deri te ana tjetër e hapave tona
Ne ecim si drurët

Në disa raste u përngjajmë gurëve
E në disa raste të tjera
Kur dalim nga lëkura e jonë
Nuk i përngjajmë as jetës
E as  vetvetes

Udhët i matim me lotin e erës
Kur dita e jonë epike
I përngjan fantazmagorisë
Deri në ekzaltim
Dehemi nga kënaqësia

Sa herë që  na teket pa asnjë arsye
Në secilën pikë loti
I përmbysim detet më të tërbuara
Dhe jemi aq larg vetvetes
Sa që fëmijëria e jonë na duket
Se është tërësisht e huaj

Kur egërsisht puthim
Trishtimin e jetës në ikje e sipër
Në gjumin tonë të përdalë
Si akaciet mbijnë
Disa lloje të barojave
Që sapo  takohen me ajrin
Shndërrohen
Në larva të krimbave  





DUART E TUA

Duart e tua të mjegullta
Më mbajnë gjallë
Sa herë që kam mall për ty
Shtrihem mbi ëndrrën time

Vetëm kështu jetoj
Mbase kjo qenka e vetmja mënyrë
Ku mund të vdes lirisht
Pa kurrfarë hezitimi

Duart e tua prej shiut të trëndafiltë
M’i ledhatojnë iluzionet
Kur më ndjekin dhembjet
Ndjej thirrjen epike të dashurisë

Duart e tua
Ah ato duar që m’i mbajnë gjallë plagët
Sa herë që i drejtoj sytë kah universi
Shikimi im depërton përtej çdo honi






DHE ATA TË TJERËT

Sonte do të ecim përtej çdo mundësie
Edhe nëse nën hapat e erës
Fshihen shpirtrat e akrepave
Ne do të ecim
Nëpër tehun e mprehtë
Të shpatës së gjetur
Do ecim nëpër llavën e vullkanit të përskuqur

Kur të mbërrimë deri te mermeri i kuq
Mes kolonadave të erës
Do i takojmë mbretërit
E të gjitha kohërave
Ata që abdikuan
Për disa shkaqe personale
Dhe ata të tjerët
Që i gjykuan dashnoret për tradhti

Por domosdo duhet të ecim
Nëse ndalemi
Kurrë më
Nuk do të jemi në gjendje
Të njëjtë si para
Ose pas lindjes së diellit
Përgjumja askujt nuk i bënë mirë

Sa herë që fjetëm
Nuk i patëm punët mirë
Gjumi i jonë i përdalë
Hynte nëpër çdo udhë të verbët
Hynte nëpër ato vende
Ku nuk mund të delte asnjëherë
I ngjante rërës së gjallë
Në shkretëtirën e shpirtit kryengritës





MBI SHPATULLAT E RRAPEVE

Atë çast hyjnor
Mbeta pa asnjë fjalë
U stepa para mjegullave
Kur ninëza
E lirikave të erës
Si një mbretëreshë prej uji
Hyri në shpirtin e malit

Lëvizën drurët si gurtë
As gjethet më
Nuk ishin në gjendje
Të heshtin
Nga korijet e lulëzuara
Vinte një fëshfërimë prej ëndrre
Ishte koha
E zgjimit të baladave

Nëpër degët e pemëve
Lulet çelnin
Disa specie zogjsh
Çelnin edhe duart e lisave
Disa lloje prej kashelashave
Mbi shpatullat e rrapeve
Era i krihte
Flokët e brymta të shirave.




















NA MBAJTËN PËR NJERËZ PAGAN

TROKITNIN EDHE NETËVE TË VONA

NJË RAPSOD I VERBËR