Poezi nga Alma Alpina Begaj

Poezi nga Alma Alpina Begaj




Alma Alpina Begaj



SHUPLAKA ERE


Era, nuk ndalet mbi det
prej frikës së mbytjes,
ndaj, shuplakat nuk i resht
e turfullon inatshëm tutje.





TË SHOH, TË PI


Të shoh nga larg,
jo shumë larg, e të pi, të tërin

pak nga pak.

Shpirti yt,
më flet me dialektet e ajrit
të kësaj vjeshte.






LOTI I LULES


Nuk e kisha ditur asnjëherë
që edhe loti i lules plot aromë,
përmbytet brenda meje.

Në lotin e çdo luleje
dëgjoj "klithma" valësh.

Në çdo "murmurimë" dallge

lexoj shpirtin e një lutje.





LERMË TË VDES


Kështu, si një lumë
që derdhet në det
dua të shkoj.

Ujrat e ditëve j
anë veç drithërimat e mia
janë veç
drithërimat e mia,
kur ti ma kap
dorën.
S'i dua qirinjtë
të më ndrisin së gjalli.





***

Nuk vdes njeriu
nga ankthi i pritjes
veç se aorta 
kraharorin ia ngushton
ndaj dhe unë
matem t'ja pres fijet
lëmshit të kripur
që fytin ma shtrëngon.

Atje do jem
puthitur në shkëmb
ta puth pritjen
në vendin ku më dhemb.





PËRTEJ


Det.
Shumë valë.
Dallgë.
Shumë shkumë.
Përkëtej
breg i lagur
nga mungesa.

Endem
leshterikësh ngatërruar.
Larg
përtej
ti endesh
rrugësh hutuar.





Ç'të kanë bërë moj hënëz?


Fytyra jote
sonte qenka vrenjtur
as një fije buzëqeshje
në buzë s'të ka mbetur.

Ç'të kanë bërë moj hënëz?

Sytë e tu
sonte paskan lotë
mbushur plot trishtim
plot trishtim mbushur
e nuk derdhen dot.

Ç'të kanë bërë moj hënëz?
Folmë!
Më trego!





¨***


Ku po e hedh vështrimin?
Nuk e sheh se koha vrapon
dhe s'të mbetet shumë 
të merresh me të shkuarën?
Po merr fund e sotmja
që të la pa frymë






NUK DI NË MË KUPTON


Do më besosh një ditë
e di. Kur të kuptosh se
dridhjet e tingujve të
dashurisë brenda trupit
do bëhen melodia jote
e vetme, madje, nën 
ritmin e saj shkojnë
pavetëdijshëm këmbët. 

Do më besosh një ditë,
e di. Kur të kuptosh se
ngjyrat rreth teje, s'do
kenë kuptim, pa bardhësinë
e shpirtit të dashurisë,
madje, gjithçka e zezë
e bardhë e dlirtë do të jetë
në sytë e tu.