Poezi nga Ollga Selmani

Poezi nga Ollga Selmani




Heshtja jonë


Heshtja jonë, e pa bujë e pa rrëmujjshme,
si këto re puplore ndër qiej blu,
ecin të pafjala, dy e nga dy, aty e këtu.

Të lehta puplore ashtu siç janë,
nuk sjellin as shi ,as breshër,
as qeshin, as qajnë.

Si konture lëvizëse si ato re,
që shndrrohen në figura vizatimesh
të ndryshme, të çastit, nga piktorë të mëdhenj.





U tjetërsuan qiejtë


U tjetërsuan qiejtë hidhërimesh.
U mpinë të gjithë dhe ngrinë krejtë.
Tani dëborë bie kësaj ane.
Pak më i ftohtë, ky dimër, erdh.

Zbardh e gjithë rruga tej e tej.
Zbardhet gjitheçka përmbi çati.
Hëna është zbehur pak më tepër,
në cep të qiellit, vetëm rri.

Na zuri dimëri të larguar.
S’ka zëra dhe as gjurmë gjëkund.
U tjetërsuan qiejtë fare.
Në rrugë, dëbora, shtron më shumë.





Pa asnjë pengesë


Ditë dimëri me diell.
Ajër trasparent.
Duket, sikur do kalosh në botën tjetër,
pa asnjë pengesë.

Qiejtë duken tërheqës.
Shikimi depërtues pa koment.
Ndrisin xhamat e qiellit,
në pritje, për festë.




E shoh


Vetëm dielli s'më ka tradhëtuar akoma.
Vjen e ikën, përzemërsisht.
Ma ngroh zemrën si tokën, si detin,
ma zbut shpirtin nga egërsitë.

Kur largohet, për pak, ndonjëherë,
e rruga e çon tutje, për kushedi,
e shoh si tronditet qielli vrapesh,
e shoh tek vjen, me tjetër shkëlqim.