Poezi nga Desantila Qerimaj C

Poezi nga Desantila Qerimaj C




Qiejt janë gadi, me lëshue borë.

Qiejt janë gadi, me lëshue borë
atje nalt asht qyteti i eshtnave,
ngjyra e naltsive, Hyjni që mendon.
Nji tingull lotësh vjen prej përtej
e prin për kah toka në ajrin:
“Violinçela gjunjëzue”.
Lëviz prirja e akullit
dhe tis pa gjak si mërzia e fmive
kur s’munden me luejt nën shi
ma robnon gjallninë… dicka thotë
për përhumbjen e ftyrave,
ather më ngjan se nuk kam harrue
çka asht bari i maleve, shpirti i tyne
tue shpërbá dramën e korbave n’ikje.
Lakoj, shkumoj, asgja…
Veç do kristale borë që pres me ardhë
n’dhomën teme ngjyrë-bakër e shije-gjumë
n’kërcitjen e shkallëve, drunin e çamë
si t’ishin brishtësi e t’kaluemes t’gjithkujt…
Diku sirenat rrugëve paralajmrojnë,
çdo britmë, çdo ankth, çdo njeri dhe ecë
rreth rrezesh prej kujtimesh t’amla
të diellit cipëplasun e hanës krahëmjaltë.



Mkati

Nuk mërzitem
për asgjatë mbi krye…
m’grryen thellë krymi i tanësisë
pse s’asht e thjeshtë
me i jetue malet,
e me i vdekë hijet
duhet sosë çdo pikë dritë.
Mkati ma i dënueshëm
asht mos me njoftë zemrën
at zemrën që shkallëve
për n’anën e ftoftë t’dheut
ulet përditë,
e që anës tjetër të qiellës
përditë i njitet…




Lumenjt e shpirtit

E lidha trupin mbas lumit t’rrëmbyem
dhe u lirova n’vorbullat e mia.
Kur mbërrita në breg m’kishte humbë
fjala e kahershme në gur
e ftyra që pyeste në qiell.
Në duer mu bá se mbaja
nji tufë t’dendun flokësh
që ishin kohë e preme
tue pikue gjak…




Të pashë

Të pashë,
nuk e di çfar syshë m’kishte dhanë qyteti
por prej meje në ty, shkundej vec qelq.
Kujtimi:- sprovue nën andrrën përdhé.
E rrethue me njerëz, zhurmat përçonin në mue
vetëm refrenin:- Që un të pashë…
Krahve t’mi iu rrotullue horizont i paqtë
dhe zgjodha me iu amshue ajrit
si zogu ndër re që kurrë s’ka kenë i lumtunisë.
Rrugës vlonte murrlá dëshirash,
t’gjith të gzuem, me atë lloj shprese
që t’shtyen për në mish pasionesh.
Dhe un prap të pashë, atje larg, tej…
Thellë përhumbjes tande t’zakonshme
të pashë qindra herë n’nji të vetme,
si mungesë e harrueme prej zinxhirëve
të ndamjes shpirt-kërrusun…




Në male

Në male peisazhi
sqaron diejt e keqkuptuem
e kaprojt tue vrapue…
atje janë kaq andërr
sa duket nji pikë kurgja
lumtunia jeme krejt njerzore.





Ka gjithkund nji gjallesë…

Andrra i jepet muzgut si skicë
që s’mund të jetë veç bukurshkrim
dhe kush kërkon frymë-dhanjen e tokës
mbledh rrymat, marrë prej gjithká
tue lirue vend në trup për degët
e sekondit antik t’coptuem por që ndjen
se cdo “tik” e ka nji krijesë që gjallon,
n’rrahjen e vdekjes me përqafimin danë
n’lëkurën e ndryshkun të sagave
n’figura turmash ku kullon kuriozitet i randë,
për jetët që si kuptoi kërkush
e aromat pjellore t’kërthinjve
mespërmes netve ndërtojnë
tempuj prej barit t’njomë.
Ka nji gjallesë edhe në shpresat që s’presin
ma shumë se mahnitje t’ligjshme
a se pak filiz, paksa flirt me mjaltin,
pak nuhatje bletësh, gjithcka
e çkado që vjen, rrin, shkon,
pushton ashtin tand shekullor,
e çdo zgjim njall nji ditë
t’pritshme ma shumë, dhe
nji gërmim ma t’ashpër
të landës që s’njeh…




Andrra…

Me përshkue ditën
me nji andërr t’realizueme
e mos me harrue asnjiherë
se ajo asht aty,
mos don me thanë
dheu n’gjoks me u kthye
n’tokë ku mbin
përherë pranvera?