Më grish –grishje përpirëse si instinktet / Poezi nga Raimonda MOISIU

Poezi nga Raimonda MOISIU





Më grish –grishje përpirëse si instinktet


Ndonjëherë…
Qënia ime më duket si një kufomë,
që mezi po pret castin,
e nisjes drejt një botë të padukëshme.
Mundohem të flak tutje trishtimin,
e mungesës së vështrimit adhuronjës.

-.-

Si një kujtim i ndezur në buzët e mija,
përpiqem t'i thurr serenata,
buzëqeshjes dhe vështrimit ,
në kaltrinën e syve të mij,
të syve të një të panjohuri.

-.-

Më grish – grishje përpirëse si instinktet,
dëshira për të udhëtuar,
mes shpirtit të trishtuar e nostalgjisë,
në ankthet e zemrës sime.

-.-

Ndonjëherë…
Ritmi i takave të mija,
plasarit mendimin e frikshëm dhe
nuk gjej rezonancë drite
t'i shkëputem rrënimit.

-.-

Përhumb mes dridhjeve të nxehta të mëkatit dhe
në mjergullën e syve të rebeluar,
pres me padurim një dashuri të re….
Më mbërthen si një kështjellë erërash
kjo dëshirë rebele:
Të jetoj qoftë edhe një cast të vetëm,
atje ku
era të më shpupuritë flokët,
buzët të këputin petale trëndafilash, nga ata
që qëndrojnë kryelartë në kopështin tim.

-.-

Ndonjëherë…
Dua ta përqafoj fort të dashurin,
si ulkonja që përfshin këlyshin e saj,
si manare të thithë nektarin e gjirit tim.
T'ia përkëdhel flokët ndërsa
buzët e tij të nxehtë të mërmërisin
papushim, emrin tim.

-.-

Ndonjëherë …
Dua dikush të më pëshpëritë,
marrëzirat e botës së sotme, që quhen;
brishtësi, ëmbëlsi, ngrohtësi.
Dua vetëm të bëj dashuri!
Të flak mendimin se ka Vdekje!