Poezi nga Dhimitër Miti

Poezi nga Dhimitër Miti





Dhimitër Miti




Segmenti ai!

 
Përpara meje
Hieroglife buzësh,
shtatëzëna në heshtje.
Pellgje sysh,
me shkarravina mushkonjash hijëzuar.
Pa ngjyrë.
Pa dritë.
 
Kafka.
Brenda të cilave,
Mendimin për të nesërmen,
e bluan hiçi
Tregëtare kozmetike
pa të kuq buzëshpër të spërkatur faqe.
Ballë
Nga bishti i dhelprës telajo bërë.
Çanta…
Ah,po,çanta!
(vështrimi njerëzor,atje,sot,dergjet
edhe te kapela moderne e madhe)
Të tjera,
sot për sot,
nuk hyjnë në punë.
Kurrsesi!
Vetëm kufizimi:
Çantë-kapele moderrne e madhe.
Segmenti ai.



Në zgavër muzg
 
Zgavërmuzg edhe një kockë
Se ç´kërkon të thotë ngutshëm një qen:
Ose i zoti i tij,atë,më nuk e gënjen,
Ose,ai,të zotin e vet,më,nuk e pëlqen.
Dhe,
në zgavërmuzg
rrotull kockës së stërlëpirë,
qeni vjen.
 
 

Pafundësisht

 
Pakëz tym në shtëpinë time

                  Prej shtëpisë time
Pakëz zjarr në vatrën time
                   Prej vatrës sime
Pakëz shpuzë në zemrën time
                   Prej zemrës sime
Pafundësisht letër e bojë për të vizatuar kujtime
                   Prej kujtesës sime.





Never having the chance

 
A due moment?!
A happy life?!
A beautiful meaning?!
And never have a chance to kiss?!
 


 
The swallows came
 
The swallows returned from the warm lands
And a stick they brought for me as a present,
New glasses for my wife,
New epitaphs for the grandmother.
And some oil for the key of the door
Which has begun
To become rusty
(Taken from the volume “Knocking in vain”)