Poezi nga Venka Capa

Poezi nga Venka Capa




Venka Capa



BOSHËSIA !



Teksa hapoj në rrugë
Hija e trupit më përndjek...
Kur dielli ka kulmin përndritës ,
Shpresa nën buzë e vrarë qesh,
Në dridhje kënaqësish... pajetim
Kundrimet si shigjeta të mprehta,
përthyejnë shkëlqimin syve të mi:
e ndalur në një shëtitje zonjë-qen
një bukuri puthte dashurisht qenin e saj
Afshi puthës kundërmoi ajrin përreth...

Rruga zhvesh krahët e kthesës,
Unë var në degë të vështrimeve,
Përçmimin e njeriut bosh në shpirt!
Ç‘mungim, o Zot!
Tmerrësisht të ndjej!
Ç‘mungesë, bosh shpirti im!
Fatkeqësisht !
Nisem në nje rrugëtim vuajtës...
Dita? Më mban mbërthyer
në përfytyrimin tënd ...




UNË PREK ME FRYMË !



Unë prek me frymë
Rrugëtoj, notoj... Le pas vetes
Një det të ngrohtë, ku spirancat duhen përmbytur.
Pastaj duhen ngritur, ag i nisjes...
Nëpër frymë dashurish alveolat e mia te brishta,
Krahë engjëjsh, gugatje të porsalindura
Horizonte drithëruese, mole poezish
Dhe trishtimi i lehtë i valës se tij...
Ajo prekje ere e mbarë kthimi....
Sytë më gënjejnë, si klithma pulëbardhash,
Të shkrifëta, direkeve, duke i përkëdhelur,
Me pendë nëpër kocka, nëpër thinja.
Ku gulçet e dhimbjeve dhe meraku për brigjet,
Malli për dheun, për bymimin e Burrit të Vogël të Dheut,
tek lëshon klithma urithi të uritur....
Unë s’ prek me dorë, unë prek me frymë,
Mbështetem me zemër, jo me gjinj,
S’ lëshohem me kurmin tim, por me ëndrra,
dhe çapitem me ndjesi...




Pritja e pritjes !

A më pret , të endem në dendësin e eterit atmosferik,
A më pret, si ëngjëll e pamposhtur në përjetësi,
A më pret, vargu në shtratin e butë të ateroj e mos lëndohem,
A më pret, në aeroportin e folesë tënde ,
A më pret, me aromë bubullime shpërthimeve të poezive erotike
A më pret, karhërori i zbuluar, ku do jesh kur te bie ne tok?
A më pret, kafshimi i lehtë i buzëve qumeshtore ,
A më pret ,gumëzhimi i frymës gushën e hapur ne ngashërim,
A më pret, hyrja në strofkën e poezive te dhembjes krenare,
A më pret, dashuria e fshehur në mëndafshin e ofshames së llahtarshme,
A më pret , kur do ndeshem me majën e olimpit ...
A më pret ,kur të vdes në hyrjen e mistershme në parajsën poetike,
A më pret , kur vij e kërkoj mëshirën për një puthje të përjetshme,
A më pret , kur te vij në dasmën e bukurisë , dhe kërcej vallen e sorkalles,
A më pret ,kur te vesh poezinë e ta mbështjell natën me buzëqeshje,
A më pret, te kërcej vargun e zveshur e te kapi thërmijat e grimcave të jetës
A më pret, heshtazi te gjej qafën e bardhë të gushës te përcëllohem me perskuqjen ...
A me pret , te vij o kalorësi i poezisë ? te kaluroj vargun , jalet t i mbështjell për trupi
A me pret ,troku i vargut , a po sheh,? po dëgjon ? , zemra u ndal u step,heshti,
Heshtja më lëndon,,,dua ta shpoj , ta afroj vargun , në vargun tënd.
Duke të kërkuar u lodha ,dua të pushoj diku ,ku me rregullove shtratin poetik,
Dua të pushoj i dashur ,mjaft te kërkova......... nje gje e di se te DUA!



Lidhur me kordelë kafe



Pak nga pak, shpirtdimri po venitet
Pres stinëbleruesen,
dashnoren e poetëve...
Eh, ç’radhë lulese
kam zënë në një pllajë!
Ëndërroj, apo bisqenaja lulese ndër pemë,
Pemëbuta e pemëegra...
Se si e ndjej veten:
si një zog përplot dëshirë,
teksa me sqep prek një bisk të njomë,
t’ia kurorëzoj mbi krye
Mëkateve të dimrit...
Dora më tundohet, prek një ferrësirë
më çekuilibrohet dëshira,
në një drithërimë...
gërshetova flokët e dhimbjes,
Në një letër të tejdukshme,
lidhur me kordelë kafe
Peshqesh për pikëllimin!




Ëndërr mbi ëndrrën !


Të kërkoj
Sqepit te ëndrrës
Larguar
Muzgjeve të shpëlara….
Të kërkoj
Kurmit të trëndafilit
Copëzuar
Duarve dëshpëruese...
Të kërkoj
Labirinteve të dritës,
Fshehur
Qelizave të shpirtit tim.
....
Ankthit të zemrës, të më dëshirosh si jam:
Shpirtbardhë....