Poezi nga Fleta SatkaNjerëz sa shekujNjerëzim nuk ka, për besë askund
Dhe pse njerinë,e lindi nëna,
Kur populli flet,vëri veshin mirë
Se' nga jeta dalin, ato të thëna
Kam patur diku,në fëmijërinë time
Dikë, i thërrisnim Baç, të gjithë
U bënë vite, nuk e kam harruar
Se fliste, sikur Perènditë...
Gjer në at' kohë, kaluan breza
E njeri të tillë, nuk kam njohur
Ai dhe djallin,e zbuste me politikë
E fëmijën, si një ëngjëll,në të folur
Sot e kujtova,kur mendova fëmijërinë
Sa histori, kur ulej me ne, tregonte
Dikur njerëzit, ishin aq të mirë
Zoti mes nesh, i dërgonte.
Kam shumë mall, për ç'donjërin prej tyre
Se' kur flisnin, populli i dëgjonte
Shkolla të larta, ata nuk mbaruan
Por shkolla e jetes, i mësonte...