Poezi nga Jeton ShehuPas ëndrrës ...... Një jetë duke kërkuar pak vend në diell',
dhe pse e drejtë e imja ekzistenciale,
në kët' botë,
ku dhe Perënditë e saj banojnë në qiell,
Në kët' vend,
ku u mundën, u gjunjëzuan dhe malet !...
Mos vallë të denova me ëndrrën time ?...
... Më thuaj, mos të lëndova vallë ?...
... Si munde t' më shterësh dhe mendimet,
a thua se nuk jam njeri i gjallë !...
... Botë !!!...
... Çfarë është e gjithë kjo ?!...
Nëse jo një komedi e shthurrur, e perëndive shaka,
Të vish në jete dhe të t'duhet të luftosh,
e të t'thonë se për të gjithë vend nuk ka !...
Çfare është kjo ?...
... Unë ç' farë dua këtu ?...
... Të endem përkulur,
prej mllefit në gjunjë ?!...
Gjithmonë aty jam,
aty mbeta e dashur nëse kërkon të më gjesh,
banor i përhershëm në botë ëndrrash,
Nëse do vish, të lutem më buzëqesh,
se do ta kem mall e do t' ma ketë ënda !....
... E shtrenjta plagë, dhimbja ime e ëmbel,
që brenda kësaj bote, u bëre e imja botë,
nga buzeqëshje e thyer, shtangur në sy,
m' u ktheve në bulëz, në një pikë lotë .
... E përlotur buzëqeshje,
aty do të më gjesh, do t'jem' një ngjyrë,
një hije malli në tënden fytyrë,
një rrudhë ndoshta,
vërtet s'e di,
ëendësi ka e dashur që do t'më gjesh aty !....