Poezi nga Skënder BerishaLUMË ORE LUMËLumë ore lumë që mu lodhe shumë
çdo çast ma humb nga një trumë
harron më duket se të dua unë
me kast të dua për këtë më zunë
më zunë kur po flisja e po flisja me ty
ishte natë qetësia shtrihej gjithëkund
një fjalë e fjalë pas fjale më dëgjoi kush
s'ma tha në dorë mbetën ca kokrra rrush
krejt ato fjalë bashkë me puthjen në gushë
kush më dogji kush më pua e më dëgjoi kush
desha të jem vetë me ty këtë gusht gusht
deri në takimin tjetër patëm vënë kusht
tashti shkova po të lë në përpëlitjen tënde
natën e sontme nuk e harroj rroj a nuk rroj
po ndihet që larg një këndues mashtrues
një valë dhimbjeje e përdalë fort më shitoi.
ETJEBuzët e rreshkura hahen me njëra-tjetrën
të dënuara perngjiten dhimbshëm
deri te uji digjen në puthjen e gjatë
janë bashkë deri në kilometrin e shtatë
mbi syprinën e ujit gurgullues gjakojnë
ndahen në deliriumin akullues të kroit
shtegëtim i etshëm vjen e thellohet
puthja nëpër etjen e shpirtit po rrëshqet
harruar i ka gjethet fryma e vonuar e Sharrit
që po përton të zbres deri te lumi i lodhur
te lumi që ka harxhuar gurgullimën e vet
digjet thjeshtë në kërkim për një tjetër jetëkur fryhet shpejt e shpejt prej bregut në breg
me dufin e mbledhur vapisht të mbledhur
kredhur në hallin e vet përditë duke shterrur
sa shumë pak u ndal një zog larashi në degë.
MUZGUI pëskuqur kuq më shikon
kue zë edhe drithëron
atje deri në fron
prap po kuqëlon
mua me gjen si meë gjen
këtu në Përzeren
herë më thot një gjë
herë më gënjen
vjen më rren beng më beng
kur zbret e si perandor bjen
sundon vet si don
e më sfidon
deri në agzon fiton
mua më lë aty ku jam
dhe më kursen deri mbrëmë
më gjen prap aty ku jam.
MIRË NDESH TË RASHAPrej motesh motesh nuk të pashë
thash ku mund t'më jesh
athua ku më je fshehur
moj hënë e heshtur
nuk të tesha kur desha as kur s'desha
veç një zë i ëmbël larg kumbonte
kumbonte e shterrej kur donte
kur dilja nëpër ato vreshta
nuk rreshta së kërkuari atë shtat bukurie
që ish i kolmë aspak për mahie
ndër vitet që nuk e ndalnin hapin
unë kurrë s'e ndala vrapin
mirë ndesh të rasha
mos të raça bash aty plaça
ndër kohë qofsha e të kërkofsha
prap plaça sa të daça.
MË FALPër atë fjalë të dalë të përdalë,më fal!
Këtë radhë do të ngrihem ngadalë.
Deri mëngjesit të ri do të mendoj,
Beson a s'beson vetëm për ty!
Nuk i trembem natës që më ha,
Me ngapak idhtësi peng më mban.
Po prehem varur në degë shege,
Duke kërkuar faljen prej teje.
Pak zemër n'më dhash do të kem prehje,
Atje për matanë tash krisi një lehje.
Po kridhem në palët e mendimit të hedhur,
Me netë të tëra,moj,sa shumë kam bredhur.
Më fal po deshe,për huje kemi kohë tjetër!,Pres me ngulm deri me nesër.
Ti,mollë e varur,në kujtimin e vjetër,
Ndër sytë e lodhur,më rri sa e pjekur.