Motive popullore / Nga Veron Hoxhaj

Poezi nga Veron Hoxhaj




KËNGA LABE DHE XHUBLETA



Si ngjyrat që ka ylberi,
Kënga labe kur fillon,
Xhubleta shtëllungë mbi boshte,
O sa bukur rrezaton.

Nga thellësitë nga del floriri ,
Nga aty vjen kënga labe,
Shkrepetijn oshëtijnë malet,
Në valle ngrihen sorkadhet,

Kënga labe del nga shpirti,
Del nga syri i lotuar,
Del nga Nëna e brengosur,
Del nga zemra e vajtuar.

Si u mbyt anija jon,
Ne thellësi të Adriatikut,
Si u mblodhën Nënat Labe,
Me kuje në an të detit.

Ashtu lindi kënga Labe,
Si loti si dashuria,
Nga goja u bën te gjitha,
Kënga labe melodia.

Nga perëndimi Ilirisë,
Fjalë e fisme Labëri,
Gurgullo si det me vale,
Ne te bukuren Shqipëri.

Si kristalet të kulluara,
Te ardhura nga lashtësia,
Brez, pas brezi, do jetojnë,
Aty ndër fiset e mia.

Me xhubletën lart mbi supe,
Qe ke qejf kur e shikon,
Është veshja e Labërisë,
Është nderi i kombit tonë.





VARFËRIA


Eh moj varfëri je tunel në jetë,
Kurë të mungon Nëna errësirrë e vërtetë,
Dhe djellin e art, e shikon të zi,
I mbuluar nga bloza, lutesh për liri.

Një fëmijë i vogël , lind dhe vjenë në jetë,
Kërkon të lulëzoj si lule, mbi degë,
Kur ngelet i gjori, si kërmill, mbi gurë,
Të pres të bjerë, shiu, të dalë të pijë ujë.

Ku të verë fëmija ëngjëlli Perëndisë
Te sisa e lopës ,e çoi , vuajtja e urisë,
Lopa qe shterponjë ..! pa qumësht, në gji
Zoti dhimbja e Nënës i dhuruan dhe pi.

Nena lopë shikonte, shumë e pikëlluar
Evlatin e varfër qe sa shumë kish vuarë,
I dhuronte qumësht ,mall dhe ngohtësi
Fukarajtë evlat që vuante, për gji.

Zoti lopa Nënë e ruajtën në jetë,
Dhe ai kur u rit u be fermer vetë.
Asnjëherë nuk u dorëzua luftoni si dragua
Ky rruzull i diellit te art , nuk ësht vetëm për ty
Po është dhe për mua.




FSHATRAT PO RËGETIJN NGA MALLI


Kush jam un dhe nga vij valle?
Nga një fshat atje në malë,
Ku ja merë këngës thëllëza,
Lart mbi male lart mbi rrëza,

Ku këndon bilbil gjyzari,
Ne mëngjes kaposh këngëtari,
Ku bjenë zile dhe këmborë,
ku durojnë lulet mbi bore,

Pak shtëpi për një copë rrugë,
Një qime çkulur në strungë,
Një kafe e agallarëve,
Për tu ber rrugën fshatarëve,

Qe ne pesë kërcet dybeku,
Hirrën prapë e pi shelegu,
Gjalpi shkon ne pazar,
Nuk ka rrugë, shkon me gomar

U'bë copë bythe gomarit,
Te zër orët e pazarit,
Se vjen gjalpi paketuar,
Me letër të rreklamuar.

Gjalpi jon erë trëndelinë,
Kur merë erë buzët lëpinë,
Vjen nga tundësi nga tradita,
Nga aty ku rrinë pa drita.

O shqiptar o rracë argjend,
Bli një kile gjalpë në vënd,
Mos bli gjalpin e mazutit,
Po e sjell dora e hajduti,

Bli një kile mish Shqiptari,
Se vjen era çajë, nga mali,
Jepja lekun Shqipëtarit
Jo mashtrusit kollovarit.

O Poet rracist Veroni,
Shumë nga ju qe mund te thoni,
Aty zemra më cumbonë,
Vuajte e fshati mi kujton

Aty vuajta dhe urrita,
Aty ngjyeva krip mbi drrasë,
Me ndjek malli me rri pasë,
Për fshatin qe un e lashë.